Eimreiðin - 01.12.1922, Side 14

270
SUÐURF0RIN
EIMREIÐIN
Engu að síður hafði eg gotf af þessu; eg komst út úr Hafn-
arlífinu og frá fslendinguni, sem fyrirlitu mig, og ekhert höfðu
gerf fyrir mig nema ilt eitt, og eg gerði mér gott af því, sem eg
sá, þó mér þætti það ekki sérlega merkilegt. íslandi gleymdi
eg aldrei, og bera vitni um það ýms kvæði, sem eg gerði þá-
Við ókum á járnbrautunum á harðaflugi fram hjá borgum
og bæjum — eg sá stráka fyrir neðan brautina, sem voru
að reyna, hvort þeir gætu hlaupið eins fljótt — eg sá hesta,
sem hristu makkana í sólargeislunum, eins og þeir væru að
reyna að hrista þá af sér, en þeir gátu það ekki — mér datt
í hug, að svona færum við að líka, við reyndum til að hrista af
okkur það góða, sem okkur er gefið, en við getum það þó
ekki ætíð — eða við erum ekki látnir geta það. Sumstaðar
gengu alvarlegir storkar og litu ekki við, en gufuvagninn fór
áfram með ískri og blístri — það var óskáldlegt! Þá var
nokkuð öðruvísi, þegar SchiIIer og Goethe fóru um Þýska-
land og suður á Italíu, eða ætli Heine hefði gert »Reise-
bilder« eins yndislega úr garði, ef hann hefði verið keyrður
inn í járnbrautarklefa og hvinið á honum í loftinum, svo að
alt sýndist hringsnúast? Hvernig sem er, þá hafa engin skáld
vorra prísuðu uppfyndinga- og gufumagns-tíma getað jafnast
við hina fyrri menn, hvað svo sem skálddómendur og blaða-
menn segja — eg tel ísland ekki hér með, því það á engar
járnbrautir og hefir ekkert við þær að gera. Það hefir oftar
en einu sinni verið kvartað yfir, að þessi »civilisation«, sem
köiluð er svo (sem raunar er að miklu leyti Barbari, nema i
augum materíalista og slógbelgja), þessi gufumagns- og rafur-
magns-sótt eyðilegði skáldskapinn, og víst er um það, að hann
hverfur um leið og menn kúga náttúruna til að hlýða sér.
Við ókum á járnbrautarlestinni til Celle (sem eg kallaði
»Selju«), þar sem hin fagra drotning Karólína Matthildur sat
síðasta hluta æfi sinnar, sorgmædd og þjáð; þar orti eg vísur
tvær með fornyrðalagi, sem eg sendi M. Goldsmith til Hafnar,
en hann lét prenta þær í »Nord og Syd«, ásamt hinum gam-
anvísunum, sem eg orti á ýmsum málum, og þaðan komust
þær í aðra útgáfu af »Snót«, alt að mér fornspurðum; vís'
urnar »SaIve, mi bone fons« gerði eg í gestgjafahúsi einhver-
staðar nálægt Rín, en annars var öll ferðin ómerkileg. Vi®