Eimreiðin


Eimreiðin - 01.12.1922, Page 39

Eimreiðin - 01.12.1922, Page 39
eimreiðin KENNARI KEMUR TIL S0QUNNAR 295 ferðin okkar út í heiminn. Við áttum 10 mílna leið til skóla- setursins. Eg var fullur af tilhlökkun og glæsilegum vonum. En ef eg væri að því spurður, hvaða erindi eg hafi átt, eða hvers eg vænti mér af þessum undarlega manni, sem eg hafði heyrt svo mikið gott um, þá yrði eg að svara, að það var alt í þoku fyrir mér. Eftir að eg gekk til prestsins, hafði það ekki komið fyrir nema tvisvar eða þrisvar, svo eg muni, að eg hugsaði um alvarleg efni. Fyrst var það, þegar bróðir minn dó; þá þiðnaði eitthvað í brjósti mér, svo að mér hitnaði inn að hjartarótum. Síðar var eg einusinni sendur upp í sel, og sá bar bók, sem selstúlkan hafði fengið lánaða. Það var »Sigrún á Sunnuhvoli«, þá bók las eg. Aldrei man eg til, að eg hafi séð selsvatnið svo fagurt sem þá um kvöldið, né skógarbrekk- nrnar og fjöllin. Eg hafði fengið ný augu til að sjá með. Eg sá lengst inn í himininn, þegar sólin var að setjast, og mér tanst guð vera að brosa. En ekki var hugsanlegt, að öll sú dýrð væri mér ætluð. Eg hafði staðið upp í hárinu á séra Marteini, og einu sinni drukkið mig fullan, svo að mamina grét yfir mér. Eg var ruddastrákur. Og þarna varð mér svo þungt fyrir brjósti og órótt, að eg engdist sundur og saman. 011 fegurðin og gleðin var horfin. Enn þá síðar fékk eg bók léða hjá Pétri í Bæ. Hún hét sSveitalíf«, og var skrifuð á sveitamálinu mínu. Gaman var að !esa það mál, og þó varð eg oft að stafa til að komast fram úr því. En það sem mest fékk á mig — svo að eg grét ~~ það var hún Hlíf, góða stúlkan og saklausa, sem var svo sárt leikin. Eg held eg hefði glaður gefið helminginn af lífi m'uu til þess að geta hjálpað henni. 111. Aldrei gleymi eg fyrsta kvöldinu í skólanum á Seli. Okkur sl<ólasveinum var fagnað hátíðlega. Eg var frá mér numinn sleði. janson heillaði okkur algerlega. Hvernig sá maður Sat talað! Hann sagði okkur sögu um »hættulega bónorðsför« °9 margt fleira, gerði að gamni sínu og lék við hvern sinn ln9ur. Stundum skelli-hlóum við allir, en stundum var svo
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.