Eimreiðin - 01.12.1922, Qupperneq 53

EIMREIÐIN
KENNARl KEMUR TIL S0GUNNAR
309
gekk rakleitt á móti þeim og klauf ólgusjóinn eins og skip
fyrir fullum seglum; og þeir höfðu ekki hendur í hári hans.
Alls konar böl varð á vegi hans: sjúkdómar og hugarangur,
sorgir og synd í ótal myndum — alt þetta, sem þjáir okkur.
Vegur hans lá um sífeldan þrauta-elg, sem hann varð að vaða.
En hann þreyttist aldrei, og aldrei varð hann gramur í geði,
aldrei harðvítugur. Hann tók að sér aumingjana, allan daginn
frá morgni til kvölds, altaf mjúklyndur sem móðir, og hafði
endaskifti á hörmum þeirra. Hvar sem leið hans lá, þar var
dimt fram undan, en bjart að baki. Dimt var fram undan
á öllum vegurn hans, grátur kvöl og hjartasorg; stundum grét
hann sjálfur. Hann hafði hugsað sér að fá alla þjóðina á sitt
band. Hann var brúðguminn hennar. Og honum fanst óhugs-
anlegt, að annari eins ást og hans yrði hafnað. En honum
var hafnað. »Hann kom til sinna, en hans eigin menn veittu
honum ekki viðtöku«. En þó biluðu aldrei vonir hans, hann
flutti þær bara um set, lengra fram og hærra upp, og þar
skinu þær enn þá bjartari og skærari en áður. »Þegar eg
verð hafinn frá jörð, þá mun eg draga alla til mín«, sagði hann.
Á krossinum var hann aðdáanlegastur. Þá bað hann fyrir
þeim, sem valdir voru að þrautum hans og höfðu nú loksins
l<omið honum á krossinn. »Faðir, fyrirgef þeim, þeir vita ekki
bvað þeir gera“, sagði hann. Svo mikla tiltrú hafði hann til
fceirra; hann gat ekki ætlað þeim ilt. Svo góðar vonir gerði
bann sér jafnvel um þessa menn. — Rómverskur heiðingi
stóð á verði hjá krossi jesú, og sá og heyrði alt sem þar
Serðist. Honum varð að orði: »Sannarlega hefir þessi maður
Verið sonur guðs«. Það var ekki furða þó að hann segði svo.
Okkur datt sama í hug, og heyrðum þó ekki annað en frá-
söguna um þennan atburð.
Þeir kunnu að segja sögu, kennararnir okkar, bæði Noregs
sÖgu og veraldarsögu. Við fengum aldrei nóg, sem á þá hlust-
uðum. Því að þetta, sem þeir voru að kenna, var lífið sjálft.
Þeir gáfu því mál og tungu, svo að það talaði og við skildum.
Þeir voru ekki fáir, bæði piltar og stúlkur, sem Kristófer
Vakti til lífs á þessum árum á Vonheimum. Konan mín sótti
sbólann þegar hún var ung stúlka. Síðan varð hún heima-