Eimreiðin - 01.04.1923, Síða 52

180
SAKRAMENT
ÉIMREIÐIN
kona*. Ýmislegt fleira sagði eg, en fann um leið, hversu lítill
eg var og ómyndugur allra þeirra orða. Því, satt að segja.
hugsaði eg Iítið um andlega velferð mína og annara hvers-
dagslega, og hafði aldrei búist við því, að verða sálusorgari
deyjandi, trúaðrar konu. En alvara þessarar stundar gagntók
mig algerlega.
»Sakramentið, sakramentið*, stundi hún stöðugt. Og eg sá,
að hún var í dauðanum.
Og þá kom atvikið fyrir, sem varð til þess, að eg segi þér
nú þessa sögu.
Eg hreyfði mig eitthvað, rétti mig upp, eða beygði mið
niður. Þá gutlaði í portvínsglasinu í vasa mínum.
Þú mátt reikna mér það til syndar, ef þér sýnist svo. Eð
ásaka þig ekki fyrir það. Hugsunin greip mig þegar. Eg hrökk
við, þegar hún greip mig, eins og rafmagnsstraumur hefði
farið í gegnum mig. En í framhaldi af henni beit eg á jaxlinn
og dró pelann upp úr vasa mínum.
Eg veit það, að aldrei getur nokkur maður séð meiri svip-
brigði en þau sem eg sá á andliti gömlu, deyjandi konunnar
á Heiðarbæ, þegar hún sá mig halda á vasapela læknisins á
Sóleyri frammi fyrir sér. Það breyttist eins og himininn breytist
þegar sólin rýfur dimm ský og dreifir þeim. í stað dýpstu
örvæntingar og vonleysis, sem áður hvíldu á þeim eins og
skuggi, ljómaði það nú af innilegri eftirvæntingu og ró.
Og hún þokaði skjálfandi höndunum saman á brjóstinu og
spenti greipar. —
Varir hennar bærðust í þögulli bæn. —
Augun voru lokuð. Hvílíkur friður!
Eg var enn í efa. Það var ekki furða, því eg er enn í efa.
Eg vissi alls ekki hvað var rétt og hvað var rangt, hvort
syndin í þetta sinn faldi sig í sannleikanum eða svikunum-
Eg veit það ekki enn þá. En eg held samt að enginn aer-
legur maður hefði getað gert annað í mínum sporum.
Eg hóf athöfnina.
Hver taug í líkama núnum titraði. Eg fann að eg var að
fremja hræðileg svik, en var það glæpur? í þessu lífi þurftu
svikin aldrei að komast upp — en ef — ef annað líf vaeri
nú til eftir þetta, hver var þá hegningin við þessum svikum?