Eimreiðin - 01.07.1924, Qupperneq 31

EiMREIDIN
ÞÁTTUR AF AQLI Á BERGI
223
ann> sem hann hafði lagt sér til munns. Drengirnir hniptu
hyer í annan og telpurnar flissuðu.
~~ Hvað er þetta? sagði prestur. — Verið þið stilt börnin
góð!
Og Egill stóð upp. Hann rétti úr sjer og bjóst við að orðin
k$mu af sjálfu sér. En ekkert orð kom af vörum hans. Og
^a,in leit umhverfis sig, hræddur og hissa.
Nú, nú, Egill minn! Reyndirðu ekki að læra þetta?
Sa9ði prestur.
En Egill sagði ekki orð.
Kantu ekkert í þessu? sagði prestur ennfremur.
En nú tók Egill að roðna. Varirnar skulfu og hann krepti
hendurnar um brúnina á borðinu. Hann leit heiftarlega til
P'ltsins, sem hafði komið honum til að éta kaflann — og alt
1 emu reiddi hann upp hnefann.
— Hann Björn sagði að eg þyrfti ekki annað en éta hann,
^a9ði hann afskræmdur af reiði. Og hann snaraðist fram yfir
ekkinn og ætlaði að rjúka á Björn.
. Egill minn, sagði presturinn þýðlega. — Komdu hérna
'nn í herbergið og talaðu við mig.
Egill stiltist og leit spyrjandi á prest. Hann sá, að hann var
ekki reiður. Raunalegur gæðasvipur var á andliti hans. Og
_9li féll allur ketill í eld. Af augum hans hrundu tárin eitt
a^ öðru, og ákafur ekki greip hann.
En honum var ekki vísað frá, eins og hin fermingarbörniq
°fðu búist við. Var það haft eftir prestinum, að hann Egill
svo saklaus sál, að hann hefði ekki haft brjóst á að
hre>la hann.
II.
liðu, og Egill fór ekki að heiman, nema til sjóróðra,.
^0r og haust. Varð honum gott til fjár, því að hann átti jafnan
°S1 góðra skiprúma, þar sem hann þótti afbrigða andófs-
j^aður. Var til þess tekið, að ærið væri hann mikilfenglegur,
Pa er hann andæfði gegn sjó og veðri og tveir væru komnir
nndir árar á hinum bátunum. Blés hann þá þunglega, hleypti
Vm'st brúnum eða hóf þær og spyrnti ærið fast í þóttu. En