Eimreiðin - 01.07.1924, Side 39

EIMREIÐIN
ÞÁTTUR AF AGLI Á BERGI
231
um, að hún tók heyið. En ekkert af eigum sínum var hann
]afn sár á og hey. Það vissi hún vel. Auðvitað hafði hann séð
fil hennar og ekki getað afborið, að hún færi á bak við hann.
J fimmtán löng ár hafði hann vænst þess, að hún kæmi og
t>æði hann að fyrirgefa sér.
Þóra skalf eins og hrísla — og henni fanst blóðið stanza
' æðum sér.
— Guð almáttugur náði mig. í öll þessi ár hefur hann beðið
eftir mér — og sál hans hefur hrelst og særst af sorg og
sársauka. Nú má eg þó ekki draga það lengur að biðja hann
að fyrirgefa mér. Hann á af mér annað betra skilið en að eg
fari á bak við hann.
Og hún þurkaði framan úr sér á svuntuhorninu, lagfærði á
Ser ullarhyrnuna og hagræddi skýluklútnum.
Egill lá í rúmi sínu, krosslagði hendurnar á brjóstinu og
horfði hálfluktum augum upp í loftið. Hann leit ekki við, þó
að Þóra kæmi upp og virtist ekki taka eftir henni fyr en hún
settist á stokkinn og tók í hönd honum. Angist var í svip
hennar og grátteygjur umhverfis munninn.
— Egill minn, geturðu fyrirgefið mér! Heldurðu að þú getir
fyrirgefið mér, Egill minn? Og tárin hrukku eins og hagl
n'ður kinnar henni.
Nú reis Egill upp við olnboga og starði ákefðarlega á hana.
f augnaráðinu var undarlegur og því nær ofsablandinn styrkur.
— Eg fór í hlöðuna og tók hey fyrir hana Skrautu. Drott-
mn veit að eg meinti ekkert ilt með því.
Egill varp öndinni, og snöggir kippir fóru um andlitið.
— Guð hjálpi mér ... . og eg sem hélt. . . . Og hann hné
^áttlaus á koddann.
En Þóra gaf því engan gaum. Hún varpaði sér á hné við
rúmstokkinn og fól andlitið í höndum sér.
Eftir nokkra hríð hætti hún að gráta. Hún leit á Egil og
sá, að andlitsdrættirnir voru einkennilega stirðnaðir og augun
undarlega sljó og starandi.
Hún stóð nokkur augnablik og horfði á hann, en tók síðan
1 hönd honum og fann, að hún var máttlaus. Hún beygði and-
útið ofan að honum og rétti sig því næst upp. Síðan settist
hún á stokkinn og horfði á líkið.