Eimreiðin - 01.07.1924, Page 97
E'MREIDIN
ANDRI HINN FRANSKI
289
er fór yfir sveitir á sumri,
í sólskini böðuð og dögg.
I tengdum við öræfa andann
var auðnin — í hátíðakjól,
er fráneygur frömuður þeysti
í fjallrænu um landvætta ból.
Við hornið á heygarði, er angar,
þú heimsóttir búandi mann,
er miðgarði menningar fjarri
við móðurrskaut náttúru vann.
Svo norðarla í veröldu vikinn
frá vilkjara og auðlegðar gnótt.
Og dátt lét að göfugum gesti
hin glóbrýnda sólhvarfa nótt.
Til Guðrúnar gekstu að Laugum
og gættir í kvenskörungs barm,
sem vaxtaði unaðar-auðinn
og einnig þann laundjúpa harm,
er minnir á hafdjúpið hljóða,
það hægfara lognöldu ver,
sem blikar og bærist á morni,
í brimröst að náttmálum fer.
Hve þunginn í Goðrúna gráti
er genginn úr nútíðar leik.
Og bálköstur Brynhildar allur
er breyttur í fölskva og reyk.
En bergmál frá óðulum alda
fer ofan við smámuna hvin.
Og frásögn þess fyrnast mun eigi
um Fjallkonu dýrmætan vin.
Að heita á þig, Andri, til heilla,
er hamingja vitsmuna þrám.
Og skyldugt er skáldhyggju vorri,
að skoða í barm þinn — á knjám;
19