Eimreiðin - 01.07.1924, Page 105

EIMREIÐIN
TÍMAVÉLIN
297
mitt á nefið á ferlíki einu frá Suður-Ameríku, sem einkum
dró að sér athygli mína.
Þegar leið á kvöldið, fór áhugi minn að dofna. Eg gekk
s_al úr sal. Alstaðar var sama þögnin og rykið og hrörnunin.
A einum stað fann ég tvær handsprengjur í loftþéttum kassa.
Eq mölvaði kassann sigri hrósandi. Ég var milli vonar og
°tta, valdi mér hliðarsal einn til að prófa handsprengjurnar.
Aldrei hef ég orðið fyrir meiri vonbrigðum. Ég beið og beið
1 fimm, tíu, fimtán mínútur, og aldrei kom sprengingin. Auð-
vitað voru sprengjurnar ónýtar, eins og ég hefði átt að geta
Qizkað á. En ég held helzt, að ef þær hefðu ekki verið það,
t>á mundi ég hafa rokið af stað í írafári, sprengt sfinxinn og
eirhliðin í loft upp og girt um leið alveg fyrir það, að mér
auðnaðist nokkurn tíma að finna aftur tímavélina mína, eins
°9 seinna kom í ljós.
Nú fórum við út í dálítinn garð bak við höllina. Hann var
Þakinn grassverði, og þrjú ávaxtatré stóðu þar. Við hvíldum
°t<kur og hrestum. Það var nú komið að sólsetri, nóttin var
1 nánd, og enn hafði mér ekki auðnast að finna okkur felu-
stað. En mér stóð nú næstum á sama. Ég átti nú í eigu
m>nni það vopnið, sem ef til vill mundi reynast allra vopna
bezt í uörn minni gegn Mórlokkunum, og þetta vopn voru
eldspýturnar. Svo hafði ég kamfóruna í vasa mínum, ef kveikja
Wrfti eld. Mér fanst hyggilegast að láta fyrirberast úti á víða-
Vangi um nóttina og kynda bál okkur til varnar. Að morgni
Vfði ég að ná tímavélinni. Þangað til hafði ég kylfuna eina.
Með aukinni þekkingu hafði mér vaxið ásmegin. Hingað til
hafði ég hikað við að ráðast á eirhliðin, einkum vegna þeirra
leyndardóma, sem að baki þeirra kynnu að felast. Mér hafði
aIdrei sýnst þau sérlega sterk, og ég vonaði, að kylfan mundi
reYnast mér þarfagripur við verk það, er ég átti fyrir höndum.
X. í MVRKRINU.
Sólin var að ganga undir, er við héldum á stað frá höll-
]nni. Ég hafði ásett mér að ná að hvíta sfinxinum snemma
n®sta morgun. Hugðist ég að kveikja upp eld og sofa við
- ann um nóttina. Ég safnaði því þurrum sprekum, en fyrir