Eimreiðin - 01.07.1924, Síða 107

EIMREIÐIN
TÍMAVÉLIN
299
le2a upp og hugðist halda áfram ferðinni. En þá kom hræði-
le9t atvik fyrir. Þegar ég var að fást við eldspýturnar og
^ínu, hafði ég snúið mér nokkrum sinnum við og fært mig
eitthvað til, svo nú hafði ég ekki nokkra hugmynd um hvert
®9 átti að halda. Mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds.
Hér þurfti skjótra ráða. Ég ákvað þegar að kynda bál og
láta fyrirberast þarna yfir nóttina. Ég lagði Vínu, sem enn þá
var í yfirliði, á grasþúfu og flýtti mér að tína saman sprek
°9 trjálauf. Á meðan ég var að því, sá ég grilla hér og þar
glórur Mórlokkanna, eins og rauða steina, út úr myrkrinu.
Eg kveikti á eldspýtu, og í sama bili þutu tveir hvítir skrokk-
ar fram hjá. Þeir höfðu verið komnir alveg fast að Vínu.
Oðrum þeirra dapraðist svo sýn við birtuna, að hann anaði
beint á mig. Ég lamdi hann niður í einu vetfangi, kveikti í
öðrum kamfórumola og hélt áfram að safna eldiviðnum. Það
hafði ekki komið dropi úr lofti síðan ég kom á tímavélinni
^yrir viku síðan, enda voru blöð trjánna skrælþur. Ég sleit
tau af trjánum, og brátt logaði bálið glatt og sló reyknum af
bví í andlit mér. Ég sá, að bálið mundi endast að minsta kosti
Wukkutíma, og settist því niður. Ég var mjög þreyttur. Mér
fanst ekki líða nema örstutt stund. En ég hlýt að hafa sofnað,
því þegar ég kom til sjálfs mín aftur, var bálið útbrunnið. Ég
Sfeip óðara ofan í vasa minn eftir eldspýtunum, en þær voru
farnar. Mér fanst skógurinn fullur af brunalykt. Mórlokkarnir
réðust á mig, tóku utan um hálsinn á mér, í hárið á mér og
handleggina. Þeir voru eins og mý á mykjuskán. Það var
f>ræðilegt. Mér fanst ég sitja fastur í geysistórum köngurlóar-
Vef- Ég var ofurliði borinn og féll til jarðar. Mórlokkarnir
^íuggu tönnunum í háls mér. Ég valt um hrygg, og um leið
rak ég höndina í járnkylfuna mína. Þá jókst mér orka, og ég
bfaust á fætur, hristi mannrotturnar af mér og lamdi með
^Vlfunni í kringum mig. Fann ég hvernig hold og bein þeirra
knosaðist undan höggum mínum, og sem snöggvast varð ég
laus. Ég vissi, að við Vína vorum bæði í dauðans greipum,
en ég hafði einsett mér að gefast ekki upp fyr en í fulla
huefana. Ég hallaðist upp að tré, sveiflaði kylfunni í kringum
m>9 og starði út í myrkrið fram undan. Ég heyrði þysinn og
®singuna í Mórlokkunum, en enginn þeirra réðist á mig. Alt