Eimreiðin - 01.07.1924, Side 110

302
TÍMAVÉLIN
EIMREIÐIN
faldi. Ofanjarðarfólkið Iifði áhyggjulaust eins og gripirnir í
haganum, þektu enga óvini og þurftu ekki fyrir neinum þörf'
um að sjá. Og endalok þeirra voru þau sömu og fénaðarins.
Mér hraus hugur við að hugsa til þess, hve draumar mann_
legs hyggjuvits höfðu orðið endasleppir. Mannkynið var orðið
að andlegum sjálfsmorðingjum, eða þannig kom það mér fyrir
sjónir, er ég í síðasta sinn leit yfir heimkynni þess árið 802701-
Vera má að mér hafi skjátlast þar, en ég segi ykkur alveg
eins og mér finst vera.
Ég hafði tekið mér sæti þarna fyrir framan sfinxinn,og leið
mér ágætlega við hið fagra útsýni, enda var veður hið feS'
ursta. Ég var þreyttur og syfjaður eftir hörmungarnar, seffl
á höfðu dunið um nóttina; lagðist ég því fyrir þarna og sofn-
aði vært og lengi. Ég vaknaði rétt áður en sól gekk til viðar,
og var nú alls óhræddur fyrir Mórlokkunum. Gekk ég niður
af hólnum, sem ég hafði hvílst á, og að hvíta sfinxinum. Bar
ég járnkylfuna í annari hendi, en hélt utan um eldspýturnar í
vasa mínum, með hinni.
Ég varð ekki lítið hissa, er ég nálgaðist fótstall sfinxins oS
sá, að vængjahurðirnar voru opnar. Þeim hafði verið hleypt
niður í gróp sín. Ég hikaði við. Átti ég að þora að ráðast til
inngöngu. Fyrir innan sá ég lítið herbergi og á upphækkuð-
um palli í einu horninu stóð tímavélin mín. Um leið og és
steig inn um hliðið, fanst mér ég alt í einu skilja hvað hér
hafði vakað fyrir Mórlokkunum, og ég gat ekki að mér Sert
að brosa að þeim. Ég varð hissa að sjá tímavélina alla smurða
og fægða, og ímynda mér að þeir hafi skrúfað hana alla í
sundur til þess að reyna að uppgötva til hvers hún væri notuð.
. Meðan ég var að skoða vélina, þessa völundarsmíði mína, •
krók og kring, mér til mikillar ánægju, skeði það, sem és
hafði búist við. Eirhliðin runnu skyndilega upp úr grópinu oS
skullu í lás með braki miklu. Ég var í niðamyrkri, læstur inrii
í gildru, eða svo héldu Mórlokkarnir að minsta kosti. En és
hló með sjálfum mér að heimsku þeirra. Ég heyrði brátt hlát-
urinn í þeim og suðið, er þeir færðust nær. Ég var hinn ró-
legasti og reyndi að kveikja á eldspýtu. Ég þurfti að eins að
grípa í sveifina, sem setti vélina á stað, og mundi és
hverfa út í buskann, eins og vofa. En mér hafði skjátlast t