Eimreiðin - 01.07.1924, Síða 111

e>mreiðin
TÍMAVÉLIN
303
einu atriði. Eldspýturnar voru af þeirri tegund, að ekki var
hæSt að kveikja á þeim nema á eldspýtustokk.
t*ið getið nærri hvort mér hefur ekki orðið ilt við. Litlu
fantarnir voru þess reiðubúnir að ráðast á mig. Einn kom við
nil9. en ég barði frá mér út í myrkrið og klifraði upp í sætið
a vélinni. Nú réðust þeir á mig úr öllum áttum. Eg fálmaði
eftir þeim stað á vélinni þar sem sveifin átti að vera, en jafn-
framt varð ég að verjast Mórlokkunum, sem réðust á mig frá
öflum hliðum. Hér var ég í návígi við þá fremur en nokkru
Slnni áður.
A endanum tókst mér að finna sveifarásinn, festa sveifina
°9 snúa henni. Eg leið burt úr klóm litlu fantanna, og það
^irti skyndilega. Ég var aftur umluktur grámóðunni og kom-
lnn á þá hamslausu fleygiferð, sem ég hef áður lýst.
XIV. NVJAR SVNIR.
Eg hef áður sagt ykkur frá þeirri ógleði og fáti, sem kem-
Ur yfir mann á tímaferðalagi. Og í þetta skifti sat ég ekki
rett vel í sætinu, heldur hallaðist ég í því, og fór illa um mig.
Öratíma hékk ég í vélinni, þar sem hún æddi fram og nötr-
aði öll. Vissi ég ekkert hvert ég hélt, og þegar ég leit á vís-
an3. varð ég steinhissa yfir því, hvert ég var kominn. Einn
v,sirinn sýnir dagafjölda, annar þúsundir, þriðji miljónir og
ijórði þúsund miljónir daga. En þegar ég lagði af stað, hafði
e9 snúið sveifinni þannig, að vélin hélt áfram inn í framtíð-
lna> í stað þess að snúa við. Og þegar ég leit á vísana, sá
e9. að þúsundadagavísirinn snerist eins hratt og sekúnduvísir-
lnn á úri, áfram — inn í framtíðina. Breyttist nú alt umhverfið
a alleinkennilegan hátt, eftir því sem ég flaug áfram. Titrandi
9fámóðan varð dekkri, og þótt hraðinn væri mikill á vélinni,
^ór ég að greina mismun dags og nætur, og varð þessi mis-
niunur æ gleggri eftir því sem lengra leið, unz hann virtist
Vara í heilar aldir. Loks hvíldi sífelt hálfrökkur yfir jörðunni,
Sem að eins hvarf endrum og eins, þegar halastjarna þaut óð-
^uga yfir dökkan himininn. Ljósrák sú, sem áður hafði sýnt
sólina, var fyrir löngu horfin, því sólin var hætt að setjast, en
h®kkaði og lækkaði á lofti í vestrinu, og varð sífelt rauðari og