Eimreiðin - 01.07.1924, Side 113

Ei«REIÐIN
TÍMAVÉLIN
305
að þetta var í rauninni geysistór skepna, lík krabba að lögun.
Qetið þið hugsað ykkur krabba á stærð við borðið þarna
^oma skríðandi á öllum öngum hægt og silalega, með grip-
^ngurnar á lofti, veifandi löngu fálmurunum eins og hesta-
Syipu og hvessa á ykkur stóru stikilaugun? Bakið á skrímsli
hessu var alt í fellingum og þakið ótal hnúðum, en sumstað-
ar var á því grænleit skorpa. Ég sá, að út úr kjaftinum löfðu
°tal þreifiangar, og teygði skrímslið þá í allar áttir um leið
°9 það færðist áfram. Alt í einu fann ég til einhvers fiðrings
a kinninni. Ég reyndi að strjúka þetta af mér, og tók þá ut-
ai> um einhvern þráð, sem rann þegar úr greipum mér. Ég
leit aftur fyrir mig æði skelkaður, og sé ég þá, að ég hafði
Qripið utan um einn fálmarann á öðru skrímsli, sem stóð rétt
fVrir aftan mig. Glirnurnar á því riðuðu til á stilkunum, það
9lenti upp kjaftinn og griptengurnar, sem voru löðrandi í þara-
slírni, voru rétt að því búnar að hremma mig. Ég snéri óðara
sveifinni og lét líða mánuð á milli mín og skrímslanna. En
e9 var enn í sömu fjörunni og sá þau greinilega, undir eins
°9 ég staðnæmdist. Þau voru þar hópum saman að skríða
um fjöruna, innan um grænviðinn. Mér er ómögulegt að lýsa
Þeirri óendanlegu auðn, sem lá yfir öllu. Roðinn í austrinu,
s°rtinn í norðri, þetta saltmikla dauðahaf, klettaströndin krök
af þessum andstyggilegu skrímslum, eiturgrænkan á mosajurt-
uoum og þunna andrúmsloftið, alt þetta gerði sitt til að auka
' •• >
a omurleik umhverfisins. Eg hélt áfram hundrað ár, og þar
Var sama rauða sólin, dálítið stærri og litminni, sama dauða-
hafið, þunna andrúmsloftið og ófreskjurnar skríðandi í græn-
UtTi mosanum og milli rauðu klettanna. Og á vesturhimninum
Sa ég votta fyrir nýju tungli.
Þannig hélt ég áfram og staðnæmdist öðru hvoru með
Sv° sem þúsund ára millibili. Forvitnin eftir því að sjá fyrir
andirinn á örlögum jarðar rak mig áfram, og sífelt varð sólin
a vesturhimninum stærri og daufari og stöðugt var lífið á
,0rðunni æ meir að fjara út. Nú var ég kominn um þrjátíu
^iljónir ára fram í tímann, og tók nú sólin yfir tíunda hluta
af himinhvelfingunni. Alt líf var horfið á jörðunni, og hún
t*akin snjó. Nístingskuldi heltók mig. Landfastur ís þakti yfir-
h°rð sjávarins næst ströndunum, og fjær landi voru ísjakar á
20