Eimreiðin - 01.07.1924, Qupperneq 114

306
TÍMAVÉLIN
EIMREID'n'
reki. En úthöfin, sem voru blóðlit að sjá í sólskininu, voru
enn þá auð. Eg sá hvergi nokkur merki lífs nema grænt slíro
á klettunum. Það var eini vottur þess, að enn væri til gróður
á þessari jörð. Alt í einu tók ég eftir því, að hluti af sólunru
var að hverfa. Það var sýnilegt, að sólmyrkvi var í nánd~
Annað hvort var tunglið eða reikistjarnan Merkúríus að ganga
fyrir sólina. í fyrstu hélt ég það væri tunglið, en seinna
styrktist ég í þeirri trú, að reikistjarna hafi verið þarna á ferð'
milli sólar og jarðar og farið mjög nærri jörðu.
Það dimdi óðum, og tók nú kaldur vindur að blása úr austrL
en stórar snjóflyksur féllu úr lofti. Frá hafinu bárust dunur,
en annars var alt hljótt, svo hljótt, að því verður ekki með
orðum lýst. 011 mannleg hljóð voru þögnuð og öll hljóð ur
dýraríkinu. Því meir sem dimdi urðu snjófliksurnar stærri og
kuldinn bitrari. Loks hurfu hæðir og tindar í kolsvarta myrkur.
Það hvesti óðum. Eg sá svartan skuggann af sólmyrkvanum
koma æðandi yfir mig. Ná sást ekkert nema fölar stjörnurnar.
H'mininn var biksvartur. Skelfing myrkursins heltók mig. "
Kuldinn smaug í gegn um merg og bein, og ég átti örðugt
um andardrátt. Áköf ógleði greip mig. Nú sást að eins örlítil
brún af sólunni. Eg stöðvaði vélina og reyndi að átta mig-
Mig svimaði og mér hraus hugur við að leggja af stað aftur.
Þar sem ég stóð þarna veikur og ráðalaus sá ég alt í einu
eitthvað hreyfast á sandrifi fram undan. Það var hnöttótt, a
stærð við fótbolta, eða ef til vill öllu stærra og gengu fálm-
angar út frá því á alla vegu. Það var svart og hoppaði fim-
lega fram og aftur. Fann ég nú, að það var að líða yfir mig-
En óttinn við að liggja þarna bjargþrota í myrkrinu hleyph 1
mig nýju lífi, og með herkjum klifraði ég aftur upp í saetið-
XV. TÍMAFERÐALANGURINN SNVR HEIMLEIÐIS.
Nú var lagt á stað til baka. Ég hlýt að hafa setið lengí
meðvitundarlaus í sætinu. Því þegar ég rankaði við mér sa
ég greinilega mun dags og nætur, himininn var blár og sólin
hafði aftur fengið sinn gullna lit. Ég átti auðveldara með að
anda. Loks fór ég að sjá dökka húsaskugga, sem komu og
hurfu, það var merki þess, að mannkynið væri aftur komið