Eimreiðin - 01.07.1924, Qupperneq 116

308
TÍMAVÉLIN
EIMREI91*'’
XVI. SOGULOK.
»Ég býst nú við því«, mælti tíma ferðalangurinn eftir stund-
arþögn, »að þið munið alls ekki fást til að trúa því, sem és
hef verið að skýra ykkur frá, en það sem mér finst ótrúlegast
er það, að ég skuli vera kominn hingað aftur heilu og höldnu
og sé að segja ykkur frá þeim undarlegu æfintýrum, sem ég
hef ratað í«. Svo leit hann framan í lækninn og bætti við:
»Nei, ég get alls ekki ætlast til, að þið trúið þessu.
megið halda, að það sé alt lýgi, eða spádómar, getið líka
sagt, að mig hafi dreymt þetta alt saman í vinnustofunni minm-
Gerum ráð fyrir, að ég hafi verið að brjóta heilann um örlög
mannkynsins og hafi svo ungað út þessum hugarburði að
lokum. Þið megið gjarnan skoða það sem brellur úr mér,
þegar ég fullvissa ykkur um, að ég sé að segja satt, og megið
líta á það eins og skáldsögu. En hvað finst ykkur þá um
hana ?«
Hann tók upp pípuna sína og fór að slá henni við arin-
helluna, á sinn gamla hátt. Það varð stundarþögn. Svo tók
að braka í stólum og marra í stígvélum á gólfábreiðunni. ES
leit af tímaferðalangnum og á hina aðra sessunauta mína-
Eg sá ógerla framan í þá fyrir myrkrinu og tóbaksreyknum.
Læknirinn virtist niðursokkinn í að virða fyrir sér tímaferða-
langinn. Ritstjórinn einblíndi í endann á vindlinum sínum,
sem var sá sjötti í röðinni. Blaðamaðurinn fálmaði eftir úrinu
sínu. Hinir hreyfðu hvorki legg né lið, að því er ég best mam
Ritstjórinn stóð á fætur og andvarpaði. »Hvílíkt óhapp,
þú ert ekki skáldsagnahöfundur«, sagði hann og lagði hönd-
ina á öxl tímaferðalanginum.
»Þú trúir mér þá ekki?«
»]æja, svona —«.
»Eg bjóst við því«.
Tímaferðalangurinn snéri sér að okkur. »Hvar eru eld'
spýturnar?« sagði hann. Svo kveikti hann í pípunni sinni oS
sagði um leið: »Svo ég segi ykkur sannleikann, þá trúi eS
því varla sjálfur . . . Og þó . . .«
Hann leit spyrjandi á fölnuðu, hvítu blómin á borðinu. Svo