Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 98

194
GLOSAVOGUR
eimreiðin
þessum orðum, og vék sér inn í kofann. Það var kominn tími
til fyrir hana að búa sig undir starf sitt, og ofan á alt annað
sveið henni það mjög, að slíkur piltungur sem Barty Gunliffe
skyldi vera þar kominn til þess að glápa á hana, er hún vaeri
að verki við marhálmstekjuna.
Það var síðdegis dag einn í aprílmánuði; klukkan var rúm-
lega fjögur. Hvassviðri hafði verið af norðvestri allan morg-
uninn með þéttum regnskúrum, og máfarnir höfðu verið á
flögri um voginn, fram og aftur allan daginn. Var Möllu það
öruggur fyrirboði þess, að með aðfallinu mundu urðir og
flúðir þekjast marhálmi og þangi.
Öldurnar ultu nú með ægilegum hraða inn yfir lág kletta-
rifin, og tími var kominn til að höndla hnossið, ef það ætti
annars að takast daginn þann. Um klukkan sjö mundi farið
að skyggja, klukkan níu mundi komið háflóð, og áður en naest
birti af degi, mundi allur marhálmur og þang skolast út aftur,
væri því ekki safnað nú. Alt þetta sá Malla í hendi sér, og
Barty var farið að skiljast það líka.
Þegar Malla kom niður í fjöruna, berfælt, með krókstjak-
ann í hendi sér, sá hún hvar hestur Barty stóð grafkyr i
sandinum, og hana dauðlangaði að veita óþokkanum tilraeði-
í sama mund stóð Barty með þríálmaða kvísl í hendi á stor-
um steini, og einblíndi út yfir brimgarðinn. Hann hafði látið
svo um mælt, að marhálmsins skyldi hann afla eingöngu þar>
er Möllu væri ófært að komast að, og nú var hann að skoða
huga sinn um, hvar byrja skyldi.
»Láttu hann vera, láttu hann vera«, hrópaði gamli maður-
inn til Möllu, þegar hann sá, að hún vék sér í áttina til hests-
ins, sem hún hataði nálega eins hjartanlega og Barty.
Þegar hún heyrði rödd afa síns gegnum hvininn í stormio-
um, lét hún af fyrirætlan sinni, ef henni hafði annars verið
alvara, og bjóst til starfa.
Þegar hún var á leiðinni niður og inn, og var að feta sig
áfram innan um stórgrýtið, sá hún að Barty stóð enn á klett-
inum; úti fyrir hömuðust hvítbryddar öldurnar með brauki og
bramli, og það þaut og söng í storminum, þegar hann sha
á hamrastöllunum og geystist inn í hellana. Af og til komu
regngusur, og þótt enn væri nóg dagsljós, var loftið þrungi