Eimreiðin - 01.10.1931, Síða 114

426
KREUTZER-SÓNATAN
eimreiðin
að fullnægja kynhvötinni, en svo koma hindranir í veginn svo
sem það, að konan verður barnshafandi, hún þarf að ganga
með barnið, fæða það og hafa það á brjósti. Hvað á þá að
gera? ]ú, menn snúa sér til kuklaranna, og þér skuluð ekki
halda að þeir séu ráðalausir. Þeir hafa fundið ráðið! O, a^
gríman yrði rifin af þessum þorpurum, svo að augu fólksins
opnuðust fyrir öllum þeirra strákapörum! Það er sannarlega
kominn tími til þess! Nú líður varla svo dagur, að fólk ganSl
ekki af vitinu eða fyrirfari sér út af þessum málum. Og hvernig
á annað að vera?
Þó að dýrin séu mönnunum óæðri, virðast þau þó hafa
ósjálfráða meðvifund um samhengið í þróun lífveranna, °S
það er hægt að sjá, hvernig þau lúta ákveðnu náttúrulögmáli
í þessum efnum. En maðurinn vill ekkert um slíkt náttúrulög'
mál vita. Hann hugsar aðeins um það eitt að gera sér ltö®
eins ánægjulegt og unt er. Þannig hagar maðurinn sjer, sjálf'
ur herra sköpunarinnar! Dýrin eðla sig aðeins þegar þau eru
fær um að afla afkvæmis, en maðurinn, þessi fúllífi herra
jarðarinnar, hann hugsar um þetta jafnt í tíma og ótíma, a^'
eins sjálfum sér til nautnar. Og ekki nóg með það, heldur
nefnir hann þetta apakattareðli sitt ást og fórnar hvorki metf3
né minna en helmingnum af mannkyninu fyrir þessa »ást‘
sína, sem að réttu lagi á ekki annað nafn skilið en að heit3
andlegur og líkamlegur subbuskapur! Þó að köllun konunnar
sé að vinna með manninum að því að bæta mannkynið °9
hjálpa því áfram til viðurkenningar á sannleika og kærlei^3’
þá gerir maðurinn hana fjandsama þessu hlutverki, sjálfum ser
til ánægju, enda eru það konurnar, sem alstaðar standa *
vegi fyrir framförum mannkynsins, algerlega og eingöngu a
þessari ástæðu.
]á, herra minn! Þetta er sannleikurinn í málinu, þefta er
sannleikurinn í málinuU endurtók hann upp aftur og aftur‘
Svo þagnaði hann og fór að reykja aftur eins og til að se^a
skapsmunina.
XIV.
»Ég lifði nú eins og hinir óþokkarnir*, hélt hann svo áfrain
í sama tón og áður, »en það versta var, að ég hélt mig fVrir