Eimreiðin - 01.04.1935, Side 120

2-10
Á DÆLAMÝRUM
EIMBEIt,I!í
„l>ær krásirnar lagðir þú nú mest í sjálfur, Höskuldur. ""
Og hvað sem öllu líður, þá er það ég, sem er þér sl<ol(l
ugur, en ekki þ'ú mér. Og svo setjum við stryk undir þo'1"
reikning!“
Innan stundar eruni við lcomnir af stað austur heiðai'O"
Höski gamli ætlar að fylgja mér austur á Langaleiti. Þa® ef
fullur ldukkustundar gangur i góðu færi. Þaðan tekur
halla austur af að Etnadalshálsum, og svo taka við sjálfar hl>®
arnar, langar og brattar.
Skíðafærið er allgott, þó snjórinn sé í
lausasta lagi-
Vig
Höskuldur ræðumst litið við. Okkur er báðum örðugt llJ1’
mál. Hugsanirnar bera tunguna ofurliði. Þá er þögnin m^slv
ust. Skíðaspor okkar togna i sífellu. Renna samhliða um
lu-íð.
eins og lifið sjálft. Ört og ótt. Koma langt að — aftan
úr
rökkrinu. Og hverfa einhversstaðar langt fram í óvissun" r
skiljast. Þannig er lífið. . . .
Þarna efra liggja Smjörhlíðar! Hvítar og hljóðar. Kald"r
kyrrar. Nú eru grænar hliðarnar huldar snjó! Enginn hjó**11,
hljómur. Ekkert selstúlknahjal út í kvöldkyrðina. Þar er
lífvana og litlaust, Svallaug, eins og grunnr þinn, heygn1'1
n"
rin"
mikli. — Og þó blika þar endnrminningarnar nm þi
Sv"1'
laug, í hverjum snækristalli, í hverri selgluggarúðu, í hW'J
i"
geislabroti vetrarsólarinnar yfir hlíðunum þínum! Hér
átt"
ðir
ö--------- —.....—......... j.............. i...... — tjr
heima. Hér er líf þitt ofið úr þúsundum þráða gegnum
og aldir! ...
Hjarta mitt strevmir barmafult af söknuði og þrá og **"’
yfir, svo ég hugsa upphátt:
„Ó, Svallaug, Svallaug!“ — t
Höski gamli lítur við og kinkar til mín kolli og segir *J,lr
og stillilega: ^
„Já, hún Svallaug er vel kunnug á þessum slóðum engu sU ^
en við tveir. — Og ég býst við, að hugur hennar eigi sanlll>1
með okkur.
Ekki sizt í dag. — Já, svo sann geri ég þ3®' ,g
Hún veit vel, hvað okkur líður. — Sennilega betur en '
hvað henni liður — núna, Bjarni“.
Ég lit snöggvast til Höska gamla. En orðin þagna ófa'( 1
vörum mínum. Ég sé, að við skiljum hvor annan fyH'*tr
Það er nægilegt. —