Eimreiðin - 01.01.1937, Qupperneq 117

EIMREIOIN
HRIKALEG ÖRLOG
103
að að halla. Þetta var honum algerlega ljóst. Og sorgin og
urræðaleysið tóku hann heljartökum.
Þeir höfðu með ofbeldi og frekju gert hann að hermanni.
Heyndar hafði liann ekkert á móti því að vera hermaður.
góður hermaður var hann, eins og hann var góður sonur,
Þvi hann var bæði hlýðinn og rammur að aíli. En nú þurfti
kann ekki lengur á þessum kostum að halda. Þeir liöfðu
1 ekið hann að lieiman — og lengur gat hann ekki verið
hermaður, að minsta kosti ekki góður hermaður. Enginn vildi
h'usta á skýringar hans. Þetta var hræðilegt! Já, liræðilegt!
sorgbitinn sagði hann víst í tuttugasta sinn frá því í
lágum hljóðum, hvernig hann hefði verið tekinn til fanga.
Svo liorfði hann hugfanginn á ungu stúlkuna þögulu, and-
'urpaði og sagði að lokum: »Si, senorita, rangsleitnin er búin
a^ gera mig að úrþvætti, og mér er nú sama hvernig alt
v eltist úr þessu«.
Kvöld eitt, er hann var nýhættur kveinstöfum sínum, lét
hun svo lítið að varpa fram þeirri athugasemd, að væri hún
^urlmaður, myndi liún ekki telja líf sitt með öllu fánýtt,
uieðan einhver von væri um hefnd. Það var eins og hún
tulaði við sjálfa sig', og röddin var lág og mild. Hann teygaði
hinu mjúka lireim orða hennar eins og dýrindis-vín, og það
h)r unaður um hann allan.
)}Satt að vísu, senorita, ég ætti þó að geta sýnt Estaban,
ég er ekki dauður enn«.
fjamli maðurinn var þagnaður og gamla konan gengin til
u ildar. Djúp kyrð hvíldi yfir öllu. Garðurinn var baðaður
1 björtu tunglskini, en trén vörpuðu dimmum skuggum á
fe'und og stíg. Donna Erminia hvesti dökku augun á Gaspar
Ulz og sagði með fyrirlitningar-svip:
“Ó, þér eigið við liðþjálfann!«
>)Já, hann særði mig með sverði sínu«, svaraði Gaspar,
a Þuglaður yfir fyrirlitningunni, sem skein út úr náfölu
andliti hinnar ungu meyjar.
Hún hélt honum i fjötrum með augnaráði sínu. Viljaorka
eunar vakti honum hughoð, sem aldrei hafði verið með
0rðum skýrt.
i’Hvað ætlist þér til, að ég geti gert annað?« lirópaði hann