Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 97

kimheiðin
Hrikaleg örlög.
Eftir Joseph Conrad.
IX.
Santierra gamli hershöfðingi kveildi sér í löngum og gild-
uni vindli. Hann fór sér að engu óðslega, og það var af lát-
bragði hans og svip að sjá sem hann væri mjög annars
l^ugar. Svo tók hann aftur til máls:
»Það leið langur tími þar til fært reyndist að senda lið
aftur til hrunda hússins. Við komum að borginni í rústum.
Þriðji hluti hennar var alveg jafnaður við jörðu. Skelfing
hafði gagntekið ibúana. Allir, bæði ríkir og fátækir, voru jafn-
örvæntingarfullir og jafn-illa komnir. Ofan á allar hörmung-
arnar bættust svo rán og gripdeildir samvizkulausra fanta,
sem hvorki óttuðust guð né menn. Á meðan þessir þorparar
börðu sér á brjóst með annari hendi og hrópuðn »Miseri-
cordia!a með meiri ósköpum en nokkrir aðrir, rændu þeir
með hinni öllu, sem þeir náðu í af veslings varnarlausum
fórnardýrum sínum og létu sér jafnvel ekki fyrir brjósti brenna
að fremja morð, ef svo bar undir.
Herdeild Robles hershöfðingja hafði nóg að gera að vernda
dnia hinnar lirundu borgar fyrir ránum þessara illvirkja.
^jálfur var ég svo önnum kafinn við skyldustörf, að ég gat
ekki gengið úr skugga um það fyr en daginn eftir, hvort
fjölskylda mín hefði komist af eða ekki. Móðir mín og systur
döfðu sloppið lifandi út af dansleiknum, sem fyr var nefndur,
eins og ég hafði skilið við þær þá snemma um kvöldið. Eg
man svo vel eftir systrum mínum, þessum ungu og fallegu
stúlkum, — guð veri sál þeirra náðugur, — þar sem þær
§engu í garðinum fyrir framan hrunið hús olckar, náfölar,
í óhreinum ballkjólunum og með hárið fult af ryki og sandi
úr samanhrundum veggjum, og voru að hjálpa bágstöddum
nágrönnum okkar eftir mætti. Móðir mín, þessi rólynda
°g veikbygða kona, lá þarna, vafin í dýrmætt sjal, á bekk
djá skrautlegri steinþró, sein þá urn nóttina liafði fyrir
full 0g alt hætt að gjósa vatni og var eftir þetta með öllu
Vatnslaus.