Eimreiðin - 01.07.1941, Side 113

Eimreiðin
ÓSÝNILEG ÁHRIFAÖFL
337
^0lfðumst við í augu, unz
31111 virtist stara út í fjarsk-
nil‘ ^etta tók svo sem eina
^ínútu og er fyrsta stig
enjulegrar dáleiðslu. Smám-
,tlniai1 náði ég valdi yfir vilja
3ns °§ gerði að mínum vilja,
f, er þessi dáleiðsluaðferð
ciMt '*
0Ilnur en sú, sem beitt er
l'. sjnklinga, því þá leggur
^3laldurinn aðaláherzluna á
I styrkja viljaþrótt sjúkl-
^gsins. Vinur minn, sá, er ég
^11 nú að dáleiða, varð æ meir
a 11111111 valdi. Honum sýndust
t>un i mér sífellt stækka og
Ypi,Jr °
a æ skærari, unz hann
j 11 ^ lnáttvana og riðaði allur.
antessu ástandi hermdi hann
ag eltir, sem ég gerði, án þess
f 1 geta ráðið við þetta og
h ^1 ílVerri minni hreyfingu.
egar ég hörfaði aftur á bak,
gerði h-m„ u-*
• nnn hið sama, og þegar
fraSteÍ8 eitt eða fleiri skref á-
ej ’ ferði hann nákvæmlega
þv'S’ ^ h^tði blásið honum
* lnj°sl’ að hann gæti ekki
annafi „
gerð' 11 §ert allt’ sem eg
é« ' ^leðal annars skrifaði
0„ llatni15 niitt undir ávísun,
.. rifílði hann samstundis
n a0ra avisun, ekki sitt
n; ^eldur mitt — og svo
'æniIe§a með minni rit-
hv. v a5 eg er V1SS um> að
ið í ^ llanl<1 seni er hefði tek-
f)a undirskrift gilda sem
mína undirskrift, (og er þetta
nokkuð fyrir dómara að leggja
á minnið). Ég varð að hafa
gát á öllu, sem ég gerði, þvi
allt hið sama gerði hann. Ég
lét hann nú setjast, en hélt þó
áfram nauðsynlegum hreyf-
ingum handanna, en allan
timann voru augu hans gal-
opin og starandi. Með einfaldri
hreyfingu handanna dró ég
hann að mér og ýtti frá mér á
sama hátt, en þetta nefna dá-
leiðendur aðdráttar- og frá-
hrindingar-fyrirbrigðið, og var
nú svo komið, að ekki var
lengur nauðsynlegt að láta
hann sjá hvað ég gerði, því
hann hermdi eftir hvert smá-
atriði, sem ég gerði, þó að ég
sneri að honum baki og engir
speglar væru í herberginu svo
hann gæti séð í þá, með
líkamsaugum sinum, það sem
fram fór. Ég lét hann einnig
loka augunum, en það breytti
engu. Riddaraforinginn spurði
mig, á hverju ég héldi, að þessi
nákvæmni hins dáleidda
manns væri grundvölluð, og
svaraði ég því, að ég teldi hann
vera orðinn svo næman fyrir
hræringum loftsins í kring um
okkur og hverju minnsta
hljóði, að hann gæti af þessu
ráðið hverja hreyfingu dá-
valdsins og hvert hverri hreyf-
ingu hans væri beint.
22