Eimreiðin - 01.10.1942, Side 50

322
TVÆR SUMARMYNDIR
EIMBE,ð1NT
guðs og manna!“ Þetta hafði amma kennt henni að seg,]a-
„Þegar guð tók mennina í sátt og samfélag við sig á ný, seltl
hann þetta fagra tákn á himininn, til merkis mn ínisku1111
sína og blessun um aldir alda,“ hafði amma sagt — „gieyip^11
aldrei að segja: Friður sé milli guðs og manna, þegar þ11 st’
friðarbogann, Sigga mín,“ bætti hún við og leit djúpum alvoi u
augum á barnabarn sitt. Og Sigríður litla hafði hvorug11
gleymt: augum ömmu né l'riðarbogabæninni. Og í slllll‘u
hefur henni oft gefizt tækifæri til þess að rifja upp ÞesSíl
endurminningu og' fara með bænarorðin, því að veðrátt-111
hefur verið mild, með skini og skúraleiðingum yfir heiðu1
byggðinni, og Sigríður litla hefur setið hjá málnytufé fööu1
sins, alla þá daga, sem ekki hefur verið stormur og regn. tia
daga hefur eldri bróðir hennar farið með fénu. Hún er elI1‘
stúlkan í þessu byggðarlagi, sem situr hjá, því að nú e,u
bændurnir hættir að færa frá - allir nema faðir hennar
hann býr á efsta heiðarbænum og hefur ekki enn þá fen§
sig til þess að breyta um forna venju ættarbæjar síns. Og úoi
hans hafa með gleði gætt búsmalans. Að vísu er dálítið e111
manalegt frammi á heiðinni, þegar nágrannarnir eru
alln’
hættir að hafa í kvíum. En veðráttan er yndisleg þetta sUllial
og svo fagurt og frjálst uppi við fjöllin, að unglingarnir gleV'11^
öllu nema að njóta líðandi stundar. Þau eru að vísu oftus
ein, en svona fallega sumardaga er svo margt að sjá og tu>> 1'
í ríki náttúrunnar, og einveran verður ekki þungbær.
Niðri í dalnum er ys og glaumur, því að alþýðuskólh111 11
fullskipaður kaupstaðarbörnum í sumardvöl. Þar er æp1
kallað, hlaupið og stokkið, og þegar regnboginn birtist
himninum kallar einhver upp og segir, að nú skuli allur st'a' ^
inn hlaupa undir hann og' óska sér einhvers, það sé g0111
þjóðtrú að sá, sem komist undir regnbogann, geti óskað scl
hvers, sem hann vill. Enginn í þessum fjölmenna hóp þekk11
eða man friðarbogabænina hennar ömmu.
Úti í blámistri hafsins bruna orrustuskipin og kafbátarnh’
reka upp trjónur sínar, fallbyssudrunurnar berast npþ h
lands stránda. En lengst inni á heiði situr lítil ljóshæ1
" íí
smalastúlka og biður: „Friður sé milli- guðs og manna.
— Verður hún bænhevrð?