Eimreiðin - 01.10.1944, Blaðsíða 22

246
GJÖFIN
eimreiðin
lilíð. Ástin breyttist í vináttu, liamingjan í vellíðan. — Og hann
liafði svo sem ekki yfir neinu að kvarta. Lífið liafði ekki skorið
lionum neitt við neglur sér. Konan við hlið hans var enn fögur
og eiguleg. Hann átti með henni indæl börn, — og auk þess
var liann vinsæll maður, sat í góðu embætti og naut virðingar
samhorgara sinna. Efnalega afkoman mátti einnig lieita sæmi-
leg. — Hvers var þá að sakna? Hversvegna varð liann svona angur-
vær, þegar minningar frá liðinni æskutíð vitjuðu hans?
Æ, það var víst aðeins augnabliks veikleiki; — og þetta, sem
liann saknaði, var svo sem ekki neitt. Hverfult var það eins og
geislar í skýjadans, draumur um draum, — en ógleymanlegt,
og ekkert gat bætt það. Leiðslu var það líkt í minningunni — og
þó raunverulegt eins og sorgin. Það var sjálft brosið á ásjónu
gleðinnar — og liorfið sýn.
Já, liorfið sýn, og allt var orðið breytt. Aftur leit liánn horn-
auga til konu sinnar. — Einnig hún var horfin, vordísin hans, er
andaði á lífið ljóma endur fyrir löngu. Við lilið lians gekk stolt
og stæðileg kona, fögur að vísu, en næsta ólík og fjarskyld björtu
dísinni hans. Húti lokaði augunum og roðnaði livert sinn, er hún
var kysst, og laut höfði feimin, þegar þau voru ein saman innan
fjögurra veggja. En þessi kona — roðnaði liún, var hún feimin?
— Honum stökk hros, og það var ekki laust við, að liann roðnaði
sjálfur.
Hann var ef til vill lieimskur dári, sem kunni hvorki að geynia
gæfu sinnar né meta hana? En á stundum vansældar og tóin-
leika fannst honum ósjaldan, að konan hans hefði svikið öll
lieitin dýru, er eitt sinn ljómuðu í feimnu augunum liennar. —-
Þó var því kannski þannig varið, að hann liafði aldrei verið mað-
ur til að taka við efndunum?
Þegar þau voru í tilhugalífinu myndi liann fremur hafa kosið
að deyja en missa liana. Nú varð honum ljóst, live miklu ríkari
hann væri, ef leiðir þeirra hefðu skilið, meðan ást hans var lieil
og lirein. Og þó óskaði hann þess ekki, óskaði þess alls ekki,
þrátt fyrir allt!
Hann brosti þunglyndislega; lionum fannst liann skilja, hvers
vegna góður guð bænheyrir ekki allaf þá, sem ákalla liann, '
hvers vegna hann sjaldnast uppfyllir lieitustu óskirnar, þær, sem
hjartað þráir mest.