Eimreiðin - 01.10.1944, Blaðsíða 86

310
RITSJÁ
eimréiðin
(1542—1621), einn hinn frægasta guð-
fræðing kaþólsku kirkjunnar. Efri
hlutinn var mannsinynd, skrípamynd
af kardínálanum, og helgurinn átti
vitaskuld að sýna íslruhelginn. Er-
lendis nefndust hrúsar þessir ýinist
bellarniínar eða gráskeggir. Ilér liafa
Leirkarl.
þeir sennilega verið nefndir leir-
karlar, og fæstir vitað, hvern manns-
myndin táknaði. Til þess að gera les-
endum sínum þetta sem allra-ljósast,
hirtir nú Eimreiðin mynd af einum
slíkum leirkarli.
Registur vantar yfir upliöf sálma
og kvæða. Þetta er að sjálfsögðu til
þess að gera hókina sem íslenzkasta,
og mundi Hannes Hafstein hafa
kunnað um að yrkja. En þessi ram-
íslenzki siður, registursleysi, er samt
erki-ósiður.
&umar prentvillur hókarinnar eru
alls ekki meinlausar, enda eru yfir
höfuð margar skepnur meinlausari en
prentvillur. Þær eru þó sjálfsagðar í
íslenzkum hókum og óumflýjanlegar,
meðan íslenzkir prentarar liafa ekki
komizt á það menningarstig að leggja
niður línusteypu við bókaprentun.
eins og siðaðar þjóðir hafa nú gert,
þótt línusteypa sé hins vegar enn
mikið notuð við hlaðaprentun og
þyki jafnvel, að því er sumir prent-
arar telja, taka „monotype“-setningu
fram til þeirra hluta. Til þess að
hver og einn geti svo lagfært í sínu
eintaki, skal ég telja hér upp þær
prentvillur, sem ég hef tekið eftir og
tel líklegastar til að blekkja ein-
livern: Rls. 44, 4. líiiu a. n., myrkv-
anna, f. myrkranna; hls. 87, 3. 1. a. n.,
áfall, f. ófall (þýzka nnfall; algeng
villa í útgáfum sálmanna á seinni
tímuin); hls. 161, 5. I. a. o., bindist,
f. hlindist; 198 (efst) augum, f. aug-
un; hls. 223, 8. 1. a. o., drambláta, f-
dramblátra; hls. 263, 3. 1. a. o., trygS-
orSin, f. tryggorðir; 8. línu, elds f-
elda; hls. 266, 10. I. a. n., Brjóstflein-
ar, f. Brjóst fleinar; hls. 273, í fyrsta
erindi, tvíprentað Hnignar allt og
þver; í stað fyrri línunnar á að koma
Heims hrörna gæSi; hls. 274, 3. 1-
a. o., iiií, f. sá; hls. 275, 4. 1. a. o.,
dauöann, f. dauðinn; hls. 277, 10. 1-
a. o., sen, f. senn; lils. 311, 15. 1. a. o.,
blóts f. blót; 320, 3. 1. a. n., þá, f. þói
hls. 322, 3. 1. a. n., þrjótur, f. hrjótur.
Væntanlega munu allir veita þvl
eftirtekt, að í Rostungsvísum á hls-
332 er fyrstu línu síðara erindis
hnýtt aftan í fyrra erindið. Þetta hef-
ur prentaranum þótt henta, þegur
liann braut um. Uppliaf annars er-
indis á hls. 337 er í útgáfu Grínis
„Fingurnar voru frábærlega dofnar •
Er þetta algengt almúgamál, og ríinið
krefst þess liér.*) Á hls. 355, 8. 1-
*) Síðasta orð erindisins, „dofnar ,
er ekki hafið yfir allan efa; niá ve*
vera, að Hallgríinur liafi ritað
„sofnar“; shr. á dönsku min F°