Eimreiðin - 01.10.1945, Qupperneq 75

EIMRBIÐIU
ELLIHEIMILIÐ
299
úr því, ef þessir aular, sem eru í hreppsnefndinni, eiga aðl koma
því í framkvæmd.
TÓMAS: Nei, það er víst ekki liætt við því, Snorrasen. Önnur
eins fífl og auk þess smásálir — flestir þeirra.
SNORRASEN: Já, það er satt, Tómas. Ég hef hugsað mér, að
það eigi að geta liýst 30 til 40 gamalmenni, og svo á það að vera
skilyrði af minni hálfu, að bæjarfélagið og einstakir menn leggi
hitt til, sem á vantar. Ég vil láta byrja á verkinu ekki seinna en
hálfu ári eftir að ég er dáinn, og því svo fram fylgt með hæfi-
legum liraða. Hvað segir þú um þetta, Tómas?
TÓMAS: Þetta er það, sem almennt mun vera kallaður stór-
kostlegur höfðingsskapur, Snorrasen, og þér líkt, að vilja sýna
slíka rausn. Tel ég þér þetta til mikils sóma og okkur öllum. Er
þó illt til þess að vita, að allur liávaði manna hér í byggðar-
laginu mun kalla þetta nokkuð öðru nafni.
SNORRASEN: Nú — liverju þá?
TÓMAS: Ég veit svo sem, hvað fólk hér mun segja. Það mun
fiegja, að nú sé Snorrasen brugðið. Hann hafi verið farinn að óttast
‘iingang sinn í annan heim og verið farinn að gefa fyrir sálu sinni
enda ekki veitt af. Þeir munu segja, að þú liafir verið að skila
aftur einliverju af peningunum, sem þú liefðir verið búinn að
fitela af fátækum almenningi liér — eins og þetta „pakk“ mundi
orða það. Jú, ég þekki það, og við þekkjum báðir, livern dóm
fólkið hér leggur á réttmætan gróða duglegs og hagsýns athafna-
wianns.
ANNA: Já, þetta mundi fólkið hér áreiðanlega segja, pabbi.
SNORRASEN: Fjandinn liafi þá. Ég lield, að inér liggi í léttu
rúmi hvað þessir bjálfar segja um mig og mín verk.
ANNA: Þetta er alveg rétt hjá þér, pabbi. Þér má standa alveg
a sama um þetta, þegar þú ert dáinn. En ég veit, að við Tómas
fáum margt að lieyra út af þessu, þegar þú ert kominn í gröfina.
En það gerir kannske minnst til. Við getum alltaf farið héðan,
ef þetta dót liéma lætur okkur ekki í friði.
SNORRASEN: O — skratta korninu! Ekki meðan hann Tómas
Eefur nokkra von um kjördæmið. Nei, við skulum ekki, nein af
°kkur, kæra okkur um umtalið nú, fremur en fyrri daginn. En
ííamalt fólk er nú gamalt fólk, og mér liefur fundizt, síðan ég
lagðist, og einkum upp á síðkastið, að það mætti gera eitthvað