Eimreiðin - 01.07.1946, Qupperneq 25

eimreiðin
PRÉDIKUN í HELVITI
169
var sagt, að þú vœrir á leiðinni. Skemmtistaðurinn er hér rétt hjá.
Ég skal nú fylgja þér þangað. Við ætlum að fara að byrja.“
Ég sagði lionum, að ég væri liér ókunnugur, en mér liefði verið
sagt, að tekið yrði á móti mér á ákvörðunarstað. Kannaðict hann
við það, og sá ég, að enginn vafi var á því, að ég væri kominn
á leiðarenda. Varð ég feginn, að ég liafði misskilið röddina, en
fannst það samt ótrúlegt. Hún gat ekki liafa blekkt mig. En ég
fann, að ég var á annarra valdi þennan dag og liugsaði ekkert um
þetta frekar. Ég vissi ekki lieldur, hvernig ég átti að skilja föru-
Uaut minn, er liann talaði um skemmtistað í sambandi við messu
mína, en lét.þó ekki á neinu bera.
Nú opnuðust fyrir okkur víðir vellir fram með stóru lvgnu
fljóti, en á liinn veginn voru skógivaxnir ásar. Blár fjallahringur
gnæfði við himin í fjarska. Lækjarhvammurinn varð mér sem
anddyri stórrar fagurrar liallar.
Á vöílunum var fjöldi manns. Sólin skein, og allir virtust glaðir
°g ánægðir. Var þar stórt veitingatjald og danspallur. Fylgdar-
Uiaður minn var sýnilega rnjög hreykinn af að geta sýnt mér
þennan fagra stað.
Hann linippti nú í mig og livíslaði að mér: „Viltu ekki einn
lítinn?“
Ég skildi strax, livað liann átti við og afþakkaði boð hans mjög
kurteislega, því að ég vildi ekki móðga hann.
„Allt í lagi,“ sagði hann. „Við eruni nú liér að skemmta okkur.
Ég veit, að þú tekur ekki til þess, þó að við séum með ofur-
lítinn strammara með okkur.“
Svo hað liann mig að afsaka sig. Hann þyrfti mörgu að sinna,
en ég notaði tækifærið til að litast betur um.
Fyrir liandan fljótið og allfjarri var mikil byggð, og virtist hún
verða þéttari, er fjær dró, og gat ég liugsað mér, að þar væri
útjaðar stórrar borgar. Veður var afar kyrrt og unaðslégt, og sá
ekki ský á lofti.
Innan úr einum runnanum bárust til mín veikir harmoniku-
liljómar. Þóttist ég vita, að þar mundi vera listamaður að æfa sig,
eða þá að leika fyrir lióp ungmenna, sem safnazt höfðu kringum
Éann. Úr veitingatjöldum lieyrðust hlátrasköll annað veifið.
Élönduðust þar saman karla- og kvennaraddir. Var auðheyrt, að
þar var glatt á hjalla. Fólk var á víð og dreif um vellina, og sumir