Eimreiðin - 01.07.1946, Síða 26

170
PRÉDIKUN I HELVÍTI
eimreiðin
liurfu inn í skóginn, aðrir komu þaðan. Þetta var fólk á ölluin
aldri, ýmist í hópum eða tvennt og tvennt saman. Allir voru vel
búnir og liressir að sjá.
Nokkrir drengir höfðu safnzt saman niðri á árbakkanum og
léku sér að því að henda lirossataðskögglum út í ána og láta hunda
sœkja þá. Voru allir orðnir æstir í leiknum, drengirnir siguðu
liundunum, og þeir geltu í mikilli ákefð. Hópur af telpuin
liorfði á þennan leik og liló að.
Enginn skeytti um mig, enda þekkti ég ekki nokkurn mann
þarna, og þótti mér gott að vera einn um liugsanir mínar.
Þá lieyrði ég, að blásið var í lúður og fylgdarmaður minn kom
og sagði, að nú væri bezt að fara að byrja. Hann ympraði á þvi
við mig, afar kurteislega, að sennilega væri bezt að hafa ræð-
una ekki mjög hinga, unga fólkið væri í danshug, og svo kæmu
ýmis fleiri skennntiatriði á eftir.
„Heldurðu, að nokkuð þýði að vera að flytja þessa ræðu?“ sagði
ég. Mér fannst einhvern veginn allir vera að liugsa um eittlivað
annað en prédikun.
„Já, já,“ sagði hann. „Ræðuna þurfum við að fá. Hún setur
svip á daginn, en þú mátt ekki taka það illa upp, þó að alhr
lilusti ekki á liana. Og svo lilusta menn á hana, þó að þeir séu
hérna í skóginum í kring.“
Fólkið hópaðist nú saman á danspallinn og vissi sýnileg8
ekki, hvað til stóð.
Fylgdarmaður minn stökk þá upp á stóran jarðfastan stei»
á vellinum og tilkynnti ræðu mína. Ég sá að nokkur ókyrrð koin
á mannfjöldann og að ein ung stúlka og smekklega máluð brauz1
um fast. Og þó að það ætti ekki að fara liátt, lieyrði ég, að hún
sagði: „Hvur andskotinn, á nú að fara að messa!“
Komst hún út af pallinum og síðan allflestir. Margir hurfu
á brott, en þó settist allstór liópur í grasið í kring um mig. Og eg
lióf ræðu mína.
Mér fannst erfitt að tala! Ég þekkti engan og fann, að ég hafði
ekki samúð áheyrendanna. Danslögin liljómuðu nú sýnu hærra
innan úr skóginum. Líklega var þar hópur af ungu fólki þeg,ir
farinn að fá sér snúning. Glaumurinn innan úr vcilingatjaldinu
liafði hljóðnað stundarkorn, en jókst nú aftur, og strákarni