Eimreiðin - 01.07.1946, Side 27

eimreiðin
PRÉDIKUN I HELVITI
171
lóku að æsa hundana af nýrri ákefð og reyndu nú að koma þeim
saman í áflog.
Ég byrjaði á því að segja, að ég hefði verið sendur og að það
gleddi mig mjög mikið að vera staddur á svona fögrum stað. Ég
®agði frá röddinni undarlegu, sem hafði sent mig, en ég nefndi
®kki staðinn. En ég sagði, að liði einhverjum illa liér þrátt fyrir
alla þessa fegurð og skraut og viðliöfn, þá ætti ég að skila til
hans, að til væri annar staður, þar sem öllum liði vel, þar sem
gleðin ríkti og kærleikurinn fyllti allt, eins og sólskinið fyllti
þennan fagra dag. Og ég mætti taka nteð mér þangað livern,
sem vildi koma.
Tveir menn voru nú komnir í liáværar samræður á bak við
inig 0g þó í livarfi í næsta rjóðri. Ég lieyrði, að þeir voru að tala
Uln peninga og voru ósammála.
Svo lauk ég máli mínu, og álieyrendurnir stóðu upp og liristu
S1gi eins og þeir væru að losa af sér einlivern óþverra.
Varð ég ekki lítið liissa, er kona ein tók sig út úr hópnum, gekk
hl mín og þakkaði mér fyrir ræðuna með liandabandi. Mér
VUrð najög starsýnt á þá konu. Hún virtist ekki gömul, en hún
Var nijög föl og þreytuleg, og æskubros liennar hlaut að vera
lóngu dáið, því að það vottaði ekki fyrir leifum þess á vörum
hennar. Hún var mjög fögur kona, liá og beinvaxin og tigin í
framkomu. Það eina, sem lýtti liana, voru augun. Þau voru of
föst. Þegar liún sneri við mér baki, sá ég, að liár hennar féll
uiður á bakið í þykkum fléttum.
Hún gekk til manns og ungrar meyjar, er stóðu þar skammt frá.
Hin unga mær var í hvítum kjól, og þegar ég leit framan í liana,
8á hvernig bros móður hennar mundi liafa verið, meðan það
hfði. En mér fannst ungmeyjuna mundi skorta festu móður sinnar.
Maerin liorfði ákaft í kringum sig, líkt og hún væri að bjóða út
^vintýrum lífsins.
Maðurinn var vandræðalegur á svip, eins og sá er, sem skammast
s*n fyrir einhvern annan. Og ég skildi á svipstundu, livernig ástatt
Vur- Konan lians var ekki með öllu viti. Einn strengur vitsmuna-
hfsins hafði brostið, bros hennar dáið; sál hennar var köld eins
sorgin, og augu liennar voru ófresk. Hún sá í gegn um hlutina,
Seiu hún liorfði á.