Eimreiðin - 01.07.1946, Qupperneq 30

174
PRÉDIKUN í HELVÍTI
eimri£:ðin
En þegar hann sá liana, espaðist liann um allan helming og
lirópaði:
„Farðu þarna, helvítis mellan þín. Þú hefur svikið mig. Allir
liafa svikið mig.“
Og liann gerði sig líklegan til að berja liana, svo að liún hörfaði
undan. En nokkrir röskir menn þustu fram á völlinn, umkringdu
þennan tryllta félaga sinn og gátu eftir allsnarpa viðureign
komið honum undir og lialdið honum. Dansinn hafði liætt, meðan
þessu fór fram, og skipaði mannfjöldinn sér í liring kringum
þennan leik.
Þá sá ég, livar fölleita-konan fagra gekk inn á völlinn, liægum,
tignum skrefum. Hún staðnæmdist lijá áflogaseggjnnum og sagði
stillilega, en ákveðið: „Sleppið honum.“
Þeir litu upp, og er þeir sáu, liver komin var, sögðu þeir aðeins:
„Það er á þína ábyrgð,“ og stóðu upp.
Ungi maðurinn ætlaði þegar í stað að liefja sókn að nýju, er
hann fann, að hann var laus, en konan tók sinni grönnu liendi
um úlnlið lians og sagði blíðlega:
„Drengurinn minn.“
Hann leit í kringum sig, og var líkast því sem hann vaknaði af
vondum draumi.
„Mamma,“ sagði liann, og það var sem liann gleymdi í svip
óllu öðru en lienni. Ham: liallaði liöfðinu upp að brjósti hennar
og liágrét. Hún lofaði lionum að jafna sig stundarkorn, en svo
tók hún að leiða liann burt, hægt og hægt. Fólkið dreifðist og
fór að masa saman í smáhópum.
Ég fann, að þessu liefði öllu getað verið lokið í friði. En þ1*
kom nýr maður til sögunnar, stór sláni og lieldur ólánlegur, og
mér skildist, að liann liefði nú fyrst frétt, livað var á seyði og
talið sig mann til að skakka leikinn, því að án þess að veiW
atliygli, livernig málum liafði skipazt, æpti liann upp:
„Ertu þarna, bölvaður ræfillinn. Ég skal jafna um þig, enda
áttu það margfaldlega skilið.“
Ungi maðurinn leit við, og var sem svart ský drægi fyrir andht
hans. Hann sleit sig af móður sinni, æddi fram og sló þennan
nýja gest í liöfuðið. Tókst síðan með þeim liroðalegur hardagú
en stóð þó ekki lengi, því að nokkrir menn hlupu fram á ný °e