Eimreiðin - 01.07.1946, Síða 47

eimreiðin
FRÁFÆRUR OG YFIRSETA
191
Þetta réð úrslitum, og fórum við livergi. Var okkur það mikið
metnaðarmál, að æmar gerðu sem bezt gagn, og svo var með
flesta smala þessa tíma, er ég þekkti. Brátt tók að rigna aftur
með enn meiri ákafa en áður. Þetta var ekta austfirzk rigning,
en jafnframt létti þokunni nokkuð upp í lilíðar. Leituðum við
okkur skjóls í tóft, er við höfðum byggt, en ekki fengið neitt
timbur til að refta yfir bana með. Það var jafnan viðkvæðið,
er við báðum um slíkt, að við gættum ánna ekki eins vel, ef við
gætum verið inni. Var og sagt, að þetta hefði nú alltaf verið
svona og gefizt vel. Væri og enginn verri, þó liann vöknaði, enda
hefðum við gott af að venjast vosinu, við mundum livort eð
væri ekki eiga fyrir höndum að leggjast í traföskjur. Var engu
uni þokað í þessu efni, hversu sem við fóriun að. Nú vorum við
farnir að finna til vatns og tók því mjög að kólna, enda við
að mestu án lilífðarfata. Tókum við nú til nestis okkar og
hyrjuðum á lieitum rúsínugraut, sem Berunessmalar liöfðu. Kom
þá í ljós, að Guðrún Bjarnadóttir, liúsfreyja þar, liafði látið
4 skeiðar í grautarílátið, liefur þótzt vita, að við nvundum neyta
alls matar í félagi, eins og ætíð var siður okkar. Voru nú settar
1 flýti reglur um, bversu matast skyldi. Áttum við að taka sína
skeiðina liver og fara allir jafndjúpt með liana, því við töldum,
ah rúsínur væru meiri, eftir því, sem dýpra væri kafað í grautinn.
Heldur lilýnaði okkur við máltíðina, en aðeins í svipinn. Tókum
Vl« þá lil þess ráðs að lilaupa kringum ærnar og reka saman,
en það var einnig stundarfriður. Kuldinn sótti fastar að, eftir
W sem við blotnuðum meir. Þegar við gizkuðum á, að komið
ntundi að nóni (klukku höfðum við enga), skyldi aftur matast
°g borðað liangikjöt og saltkjöt, er við bræður höfðum til nestis.
Áf brauði og smjöri liöfðu hvorirtveggja nóg. En nú voru matnum
eigi gerð mikil skil. Okkur leið illa, vegna kulda. Vatnið rann
ískalt niður bera kroppana á okkur, og við skulfum nokkuð.
Hættum við brátt að borða, hlupum að gili skanunt frá og fórum
velta grjóti ofan í gilið. Við gátum þó ekki unnið í okkur liita
°g haettum því brátt, fórum enn að reka ærnar saman og telja
þaer. Á því gátum við helzt liitað okkur. En kuldinn kom fljótt
aftur, og við drógum okkur aftur inn í tóftina. Rigndi nú og meir
en nokkru sinni áður. Vorum við orðnir rennblautir frá livirfli
niður á liæla og skulfum nú ákaft. Sátum við í linipri, hver á