Eimreiðin - 01.07.1946, Qupperneq 69

eimreiðin
FLÓTTI
213
þekkt þau mikið. Konan. lians liafði gsett þess, að þau trufluðu
hann ekki, þegar liann var heima. Þau liöfðu vaxið upp eins og
gras, sem liann vissi að mundi spretta upp eftir lífsins lögum, en
hugsaði ekki frekar um. Ef þau sluppu inn til lians, þegar liann
Var að starfa eða lesa lieima, þá ýtti hann þeim góðlátlega iit
fyrir dyrnar og bað konuna eða stúlkuna að láta börnin liafa
eitthvað til að leika sér að, eða setja þau út í góða veðrið.
Hann þekkti börnin sáralítið, vísindin tóku liann frá þeim.
Ví8indin! Þau voru þarfari. Hann fórnaði sér fyrir þjóðina.
píslarvottur böls og sársauka, sannleiksboðberi —. Ein röddin í
huga hans sagði: Þú liefur fórnað þér fyrir lýgi. Trú er eins og
ábreiða, sem menn breiða yfir sig til að verjast kulda. Hann hafði
veitt þúsundum trú, lieita trú. Átti hann að svifta fylgjendur sína
þessari værðarvoð? Nú átti liann að velja milli þess að játa eða
játa ekki? Hann varð að taka ákvörðun. — Allt í einu var hlið-
hiu að garðinum við liúsið skellt liarkalega aftur. Læknirinn
hrökk við, stóð upp og leit út um gluggann. Það var Tryggvi gamli,
harlinn, sem sló blettinn.
Læknirinn slengdi pappírshnífnum á borðið. Hann fór í treyj-
Una, sem liann liafði lagt af sér, og kippti fast í boðungana eins
°g hann væri að lirista af þeim ryk. Hann reyndi enn að reka
hugsanir sínar á flótta, púkana, sem komu utan úr myrkrinu,
Uærðir af margra nótta andvökum og erfiði jafnmargra daga.
A»t í einu tók læknirinn ákvörðun. Hann ætlaði til Sæmundar,
beir liöfðu talað um að hittast í dag. Sæmundur var nú á lækn-
higastofunni.
*
Herntann prófessor steig flýtislega út úr bílnum við liús
Sæmundar læknis og liraðaði sér upp tröppurnar. 1 biðstofunni
Var enginn, en kona með ungan dreng við liönd sér kom rétt á liæla
honum. Læknirinn drap á dyr, sem lágu úr biðstofunni inn í
ækningastofuna. Dyrnar opnuðust óðara. Maður í livítum k\ rtli
°m í gættina. Þeir heilsuðust stuttlega og hurfu svo báðir inn.
Sæniundur læknir leit ekki til konunnar með drenginn, og óvíst
hvort hann hefur tekið eftir henni. Hann lokaði hvítmálaðri
hurðinni, og hún féll að stöfum með hörðum rykk.
bað heyrðist ekkert út um þessar dyr. L'ábknarnir tveir voru