Eimreiðin - 01.07.1946, Síða 72

216
FLÓTTI
EIMREIÐIN
Þótt hann flýði án þess að játa, mundi engin manneskja bíða tjón.
Flýja, það var einmitt svarið, sem liann liafði svo lengi grafið
eftir. Hann fann það nú á botni hugar síns eftir langa leit. Þar
lá svarið innan um lirúgur af ónýtu rusli. Honum liafði til dæmis
dottið í liug að ganga keikur upp í ræðustól á fundi „sambands-
ins“, segja frá öllu, leysa upp félagsskapinn og taka á sig allar
byrðar. Honum liafði dottið í lxug, að þetta væri karlmennska.
Ef til vill var það karlmennska, eða var það hégómaskapur?
Slíkt gat hann ekki. Hann brast kjark. Hann var lítill karl,
alltaf lítill, en þægilega lítill þó til að flýja, það tæki enginn eftir
því, liann skyldi smjúga.
Hugsanir læknisins komu í æstum rokum, eins og sjólöður.
Hann hélt fast um stýrið og lierti ferðina. Nú lá á. Hann var að
flýja. Hann var ákveðinn, og stundin var komin. Hann vissi líka
livernig hann átti að framkvæma flóttann. Einn bærinn enn. Til
hvers eru öll þessi húsakríli og allir þessir menn? Hundur kom
þjótandi niður túnið, en liætti hlaupunum, þegar liann sá, að
liann næði ekki bílnum. Hundur. Það var rétt eins og sálir allra
manna væri komnar í þennan hund. Þeir mundu elta liann,
gelta að honum, ef liann ekki flýði nógu liratt.
Framundan var alllangur vegarkafli, sem var beinn, en svo kom
brú, sem lá á ská yfir ána, sem féll í breiðum gljúfrastokki.
Af liverju þurfa allar brýr að liggja á ská við veginn? Lækn-
irinn brosti. Svona eru handaverk mannanna. Hann steig þéttar
á bensínið. Hraðinn jókst, 75 kílómetrar, 80 kílómetrar, 95 —-
þúfurnar og hólarnir þutu framhjá. Brúin nálgaðist. Mælirinn
lioppaði, 100 kílómetrar, 110 kílómetrar. Læknirinn sté bensínið
í botn — áfram, áfram, á hrúna. Bifreiðin lientist inn á brúna,
gegnum liandriðið en rakst um leið á stólpa, sem hrökk í sundur.
Yagninn þeyttist niður í gljúfrin. Um leið og liann kastaðist
niður, náði dálítill sólargeisli í gljáfægt þakið á bifreiðinni.
Geislinn kastaðist léttilega langt burtu eins og glampi af speglh
sem glettinn skólastrákur tekur í laumi úr vasa sínum til að láta
ljóskeiluna dansa rétt fyrir ofan höfuðið á æruverðum kenn-
aranum.