Eimreiðin - 01.07.1946, Síða 85

EIMREIÐIN fornritin og yisindamennirnir
229
Nú kunna menn að segja: Já, þetta er nú gott og blessað allt
saman, en það, að glœr merki: þunnur, nýr ís, er aðeins tilgáta,
eins og hitt, að orðið merki: liaf og fráburður.
Þetta er rétt, en ég held því fram, að sá munur sé á tilgátunum,
að mín veiti skynsamlega lausn á orðatiltækjum og orðum, sem
„glær“ kemur fyrir í, en hin tilgátan geri það ekki.
Þó að próf. Alexander Jóhannesson hafi í riti sínu: „Islenzk
tunga í fornöld“ bent á það, að íslenzkar málreglur væru að ýmsu
leyti frábrugðnar latneskum reglum, þá hefur því engi gaumur
verið gefinn af þeirn mönnum, sem samið hafa kennslubækur fyrir
skóla ríkisins í þessari fræðigrein. Til tjóns námi í íslenzkri tungu
eru latnesku reglurnar kenndar, sem íslenzkar væri, en liinar
íslenzku ekki nefndar á nafn, fremur en þær væri ekki til. 1
þessari grein íslenzkra fræða ríkir sama miðaldamyrkrið og
hinum. Hér er ekki hægt að ræða það mál, og læt ég því staðar
trumið. Dæmin, sem ég hef birt, eru fá, en þó að þau hefði verið
fleiri, hefði þau ekki leitt í ljós annað en það, sem þessi fáu dæmi
sýna:
að sé erfSaskoðanir þessara vísindamanna virtar að vettugi, og
b, að sé starfsaSferSir þeirra ekki notaSar, heldur aðrar, sein
hyggðar eru á athugunum á því, hvernig rúnafrumritin hafa aflag-
ast í höndum afritaranna, og textarnir síðan leiðréttir í samræmi
V1ð atliuganirnar, með aðstoð reglu M. Olsen, þá kemur í 1 jós, að
V1sur fornskáldanna hafa verið auðskildar og jafn vel til þeirra
vandað og kvæða beztu nútíðarskálda.
Skemmtilegt liefði verið fyrir oss, að geta bent á afrek íslenzkra
vísindamanna sem rök fyrir því, að liandritin væri bezt komiu
á meðal þeirra. En að oss sé liollt að halda þessu fram nú, er vafa-
samt, því að vera má, að finnast kunni einhversstaðar barn, sem
æPÍr ekki: „Miklir snillingar eru skraddarar keisarans“ heldur:
„Hœ, hó, keisarinn er strípaSur.“
Augu annarra manna opnast nefnilega stundum, ef menn fara
°f langt í skrumi og lofi um sig sjálfa og aðra menn.