Eimreiðin - 01.07.1946, Page 89

Leikl.isiin.
Leikfélag Reykjavíkur: Tondeleyo.
Leikfélag Hafnarfjaröar: Pósturinn kemur.
Einkunnarseðill vetrarins.
Leikstarfsemin í Reykjavík og í
Hafnarfirði dróst fram á sumar.
Pjalakötturinn lauk ekki sýning-
um á revyu sinni fyrr en komið
var fram í júní, og leikfélög
Leykjavíkur og Hafnarfjarðar
urðu síðbúin með síðustu verkefni
leikársins, svo ekki urðu nema fá-
ar sýningar á sjónleikjunum að
þessu sinni, en verða væntanlega
teknir upp aftur í haust. Hvor-
ufíur þessara sjónleikja hafði
annað og meira markmið en að
falla áhorfendum vel í geð sem
sjónleikur, sýning, en háðir urðu
fyrir því óhappi, að fólk var að
i'embast við að leggja einhverja
®öri meiningu í þá — og þó sitt
^ieð hverju móti eftir eðli leikj-
anna og upplagi manna.
Sjónleikurinn, sem Leikfélag
Heykjavíkur sýndi, heitir á frum-
^iálinu „White Cargo“ og hefði
vel mátt notast við það nafn í út-
leggingu, því leikurinn sýnir ekk-
ert annað en það, hvernig skips-
farmur eftir skipsfarm af hvítum
monnum grotnar niður í enskri
svertingjanýlendu á vesturströnd
Afríku, en það skásta af farm-
mum fuðrar upp og brennur til
°sku í ástríðusvækju og eftirsókn
eftir holdlegum munaði með svert-
lngjakonunni Tondeleyo. Ekki er
a'Veg sama, hvort kennt er til
”e'ás hrennandi" (hér Tondeleyo)
®öa eldiviðarins, hvítra manna
armsins, sem höfundurinn virðist
helzt hafa áhuga fyrir, ef nokkur
er. Annars virðist það aðallega
vaka fyrir höfundinum að stofna
til góðrar sýningar með „pikant“
innleggi og það hefur honum tek-
izt eins og aðsóknin að leikritinu
í heimsbænum New York sýnir,
þrátt fyrir þann áfellisdóm George
Jean Nathans, að það sé „a theat-
rial naughty postcard".
Sjónleikurinn í Hafnarfirði
verður ekki gerður að umtalsefni
hér fram yfir það, sem ég hef áð-
ur gert í leikendaskrá með leikn-
um. Málið mun þykja mér of skylt,
vegna þýðingar minnar og leik-
stjórnar. í grein í áminnztri leik-
endaskrá, er frá því skýrt, að til-
efni til þess, að leikurinn kom
fram á íslenzku leiksviði, hafi
raunar verið gömul Eimreiðargrein,
(1926) eftir Alexander MacGill, þar
sem hann vekur athygli á skozku
hókmenntavakningunni. Höfund-
ur leiksins er sem sé Skoti, lækn-
ir í Glasgow, sem skrifar sjónleiki
undir dulnefninu James Bridie, en
heitir í rauninni Osborne Henry
Mavor. Skozkri leikritunhefurver-
ið helzt til lítill gaumur gefinn
hér á landi, því vér myndum
græða á því að leita „and-
legs félagsskapar" við Skota engu
síður en Skotar við oss, því — eins
og Alexander MacGill segir —
„þessar tvær smáþjóðir, Skotar og
íslendingar, eiga margt sameigin-
legt. Það er keltneskt blóð í Is-