Eimreiðin - 01.10.1946, Side 46

270
SKÓLAHÁTÍÐIN FYRIR RÚMUM 50 ÁRUM EIMREIÐIN
á landi. Ekki mátti flumbra sig, því það gat lýtt mann í augum
kvenfólksins. Svo var að fara í beztu ullarsokkana, sem maður átti
til. Lakast var, þegar axlaböndin voru slitin og ónýt, varð að reyna
að komast af án þeirra á peningaleysistímum, þrengja bara
buxnahaldið, svo þær högguðust ekki. Alltaf átti maður gamla
bvíta skyrtu, flibba og bindi og svo lausar manchettur. Þá var
búnaðinum lokið, og bið liátíðlega augnablik kom, er leggja
skyldi af stað til að sækja dansmeyna.
Ég naut aldrei þeirrar ánægju, því ég átti enga náfrænku eða
vinkonu til að bjóða, en ætíð voru einliverjar, sem forstöðunefndin
liafði á sínum vegum. Tók ég oftast eina þeirra að mér og var
það ekki á móti skapi, því þær voru vanalega ekki af lakari
endanum. Ég lét mér því nægja að standa á hjallanum nálægt
skóladyrunum. Yoru þar margir skólasveinar samankomnir til
að liorfa á pörin streyma að úr öllum áttum — eftir Lækjargöt-
unni, Kirkjustrætinu o. s. frv. Fjöldi fólks stóð á þessum strætum,
þar sem samkvæmisfólksins var von, til að liorfa á. Er mér ekki
grunlaust um, að kennt bafi votts öfundar eða gremju í einliverju
saklausu, litlu meyjarhjarta í áhorfendaliópnum, kannske ein-
hverjar, sem áttu engan bróður eða vin til að bjóða sér, en liöfðu
annars öll skilyrði til að vera með. Helgi Helgason stóð með liorna-
flokk sinn sunnan við skóladyrnar og spilaði fjörug göngulög-
Pörin gengu linarreist og prúðbúin (einkum dömurnar) upp
skólabrúna og litu hvorki til liægri né vinstri, og einhversstaðar
var mín tilvonandi dansmey — sem ég átti að Iiafa í fyrsta dansu
hún kom með foreldrum sínum eða vandamönnuin. Fólkið snyrti
sig, og kvenfólkið fór að tínast inn í salinn og setjast á bekkina, en
ballistarnir söfnuðust saman á ganginum fyrir frarnan, liver með
sitt ballkort, með viðfestum blýanti, í liendinni.
Svo sló klukkan 6, og skriðan rann inn í salinn, og nú fi ý H1
liver sér sem mest hann mátti, því mikið var í húfi. -Það voru
sem sé sex dansar ákveðnir og prentaðir á kortinu, og konu
skyldi festa fyrir hvern dans. Raunar réð kvenfólkið sjálft yór
einum dansinum, var hann kallaður dömudans, og völdu þaei lir
herrahópnum í þann þátt, en yfir liinum fimm réðu karlmenu-
irnir. Nú var um að gera að hraða sér. Hætta gat verið á þVI’
að hinir yrðu fljótari að festa þær stúlkur, sem maður liafði hugsað
sér að ná í, það tók stund að skrifa nöfnin á réttum stað og