Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 60

284
NÁGRANNAR
eimreiðin
Torfi tók gömlu haglabyssuna sína niður af veggnum, tróS
hleðslu í bæði hlaupin, sótti langa stöng, sem hann geymdi í
skemmukofanum og lagði svo af stað út á liafísinn. Ferðin gekk
ekki eins vel og Iiann bjóst við; ísinn var fullur af ótal örmjóum
vökum, sumum breiðari en svo, að bann gæti stokkið yfir þær,
svo að bann varð að fara í ótal krókum. Stundum var hann,
þrátt fyrir alla gætni sína, nærri fallinn í vakir, sem aðeins var
bylmað yfir og sáust því ekki. Hitt var lakara, að hann varð
ekki var við eitt einasta lifandi kvikindi, svo að liann var að
því kominn að snúa heimleiðis, þegar liann loks kom auga á
dökkan depil á liæð í ísnum nokkurn spöl framundan. Hann
hægði á sér og gekk í ótal krókum, en nálgaðist þó jafnt og þétl.
Hjartað boppaði í brjósti lians, er hann sá að þessi dökka þúst
var selur. Hann varð að nálgast selinn enn betur, til þess að
vei;a alveg viss um að hitta. Hann tók af sér skóna og skreið á
fjórum fótum þangað til liann áleit sig vera kominn nógu nærri.
Svo miðaði hann byssunni, miðaði lengi eftir hausnum á selnum
og — lileypti af. Það kom ógurlegur hvellur og reykjarmökkurinn
blindaði hann nokkur augnablik, en er hann dreif frá, sá bann
að selurinn eins og rykktist til nokkrum sinnum, svo lá hann
grafkyrr. Hann skreið áfram á fjórum fótum með sjálfskeiðinginn
sinn á milli tannanna, til þess að murka lífið alveg úr selnum, ef
skotið hefði ekki gert útaf við hann. En til þess kom ekki. Selur-
inn var steindauður.
Nú var eftir að koma selskrokknum heim. Hann var allt of
þungur til þess að hann gæti borið hann, og svo undarlegt sem
það var, fann hann eittlivert magnleysi koma yfir sig við að sja
allan þennan mat. Honum fannst liann eins og svífa í einhvers-
konar sæludraumi.
En Torfi liefði ekki búið þar sem liann bjó, ef hann hefði
orðið ráðalaus í liverju sem að liöndum bar. Gæti hann ekki
borið selskrokkinn heim, myndi hann geta dregið liann. Hanu
batt stöngina við selinn og fékk dregið liann á stönginni eítu
ísnum. Ferðin heim sóttist seint, svo að það var komið fram a
morgun, er hann náði landi. Hann skihli selinn eftir í fjörunni?
meðan hann skrapp heim eftir sláturhnífnum sínum. Þórunn
kom á móti honum þrútin af gráti; hún hélt að hann væri dainm
þegar lieimkoman drógst svo lengi, en grátur hennar breyttisl