Eimreiðin - 01.01.1949, Blaðsíða 16

8
MÁLAGJÖLD
EIMREIÐIN
maka eins og menn sjá eftir og syrgja góðan föður, hvorki meira
né minna. Það varð talsverð breyting um liríð, en engin æsandi
umskipti frá ljósi til myrkurs, frá gleði til sorgar, og fljótlega
komst allt í nýjan, rólegan farveg í kaupmannshúsinu í Nausta-
vík. Hermann Sighvatsson tók við stjórn verzlunarinnar og út-
gerðariunar. Atorkumaður og tryggðatröll, þessi litli, fátalaði og
duli maður, sem átti þá einu, heitu ósk, að þjóna liúsbændum
sínum, og þá einkum frú Bergdal, af trú og dyggð. Sumum datt
í hug, er árin liðu, að luin myndi giftast honum — en, nei —
það var allt of skoplegt að hugsa sér það, að þessi litli og mjög
svo einkennilegi, ófríði maður vrði eiginmaður hinnar stórglæsi-
legu frú Bergdal.
Og svo kom Sveinbjörn Sumarliðason til sögunnar, eitt haustið,
liár og föngulegur, alvarlegur á svip, en þó ræðinn og skemmti-
legur, spilaði vel á hljóðfæri, orgel, píanó og ekki ólaglega á
mandólín, söng vel og kunni að beita röddinni. Þar að auki var
hann íþróttamaður, góður sundmaður, er fór í sjó, þótt svalt væri
í veðri, skíðamaður, er mörgum leiðbeindi í þeirri íþrótt, og
ágætur skautamaður. Með liægð tókst honum að fá frii Bergdal
til þess að fara að læra á skautum. Og að sjálfsögðu var hann
kennarinn, þar eins og annars staðar.
— Þér eruð sannarlega góður kennari, sagði frúin fyrsta kvöldið,
er þau gengu heim að Hólshúsinu, eftir skautaferðina. — Jafnvel
okkur, gamla fólkið, getið þér fengið til að fara að læra eittlivað
nýtt!
— Mér er auðvitað ekki kunnugt um aldur yðar, frú Bergdal,
svaraði hann, — en dugnaður yðar á skautum, svona í fyrsta
sinn sem þér reynið, virðist ekki benda á það, að þér séuð of
gömul fyrir þá liollu og góðu íþrótt.
Og það varð orð að sönnu, frú Sigrún Bergdal lærði að fara á
skautum, undir ágætri handleiðslu kennarans, sér til mestu
ánægju. Þannig hófst hið nána samband milli þeirra, á glærum
og glerhörðum ísum í frosti og tunglskini. Og er á veturinn leið,
kom það oftar og oftar fyrir, að hann leit inn í kaupmannsliúsið
að lokinni kennslu í skólanum. Stundum hafði hann þá mandó-
línið með sér, eða lék á píanóið og raulaði með sinni djúppi og
hljómfögru (rödd, er hann liafði þjálfað til> hins, ítrasta, raulaði
angurvær og blíð þjóðlög og ástasöngva. Hann kunni vel við