Eimreiðin - 01.01.1953, Blaðsíða 30

18
1 MJÖAGILI
EIMREIÐIN
köfum og þurrkaði mér um ennið á treyjuerminni. Þetta
vissi ég, að gangnamenn þurftu yfirhöfuð að gera, áður en
þeir mega mæla, — og alveg sérstaklega þó brúnamenn.
— Heldurðu að við höfum skilið nokkuð eftir? spurði
hún, en hreyfði sig ekki af steininum. Mér sýndist henni
mundi vera kalt, enda var hún glænæpulega búin, í gisinni
peysu, fleginni skyrtu og bláum buxum eins og ég, en senni-
lega einum fata, því að skálmarnar sýndu svo örgranna fót-
leggi.
— Ég held ekki, svaraði ég spurningu hennar og stakk
höndum undir smekkinn til að geta þreifað á nestinu. —
Þeir koma sjálfsagt ekki nærri strax að framan. Ætli það
sé ekki bezt að fá sér bita.
— Bita? Hefurðu nesti? spurði hún af augljósum áhuga
fyrir málinu og stóð upp af steininum. — Ég hef ekkert með
mér.
— Þá gef ég þér bara af mínu. Ég hef heilan kjamma,
svaraði ég og gerði mig miklu hærri við hlið hennar en efni
stóðu til.
— Heilan kjamma! Það er meira nestið, sem þú hefur,
sagði hún, og það komu svolitlar hrukkur í kinnar hennar,
sem áttu víst að tákna bros. Annars sá ég ekki betur en hún
væri með vesældardropa á nefinu.
— Það hlýtur að vera skjól niðri í gilinu, við förum
þangað. Við sjáum strax ef það fer að renna að framan,
sagði ég og gerði mér ljósa grein fyrir forustuhlutverki mínu.
Gilið er mjótt, eins og nafnið bendir til. Það er gróður-
laust að kalla barma milli, en ofantil eru skáhallir kletta-
stallar í hlíðum þess, og í stöku stað hefur mosagróður náð
haldfestu neðan við þá og myndað mjóa geira í .skorum milli
klettanna. Við leituðum uppi stað, sem sameinaði þarfir okk-
ar undir þessum kringumstæðum: veitti okkur skjól fyrir
morgunkalanum, en lokaði þó ekki fyrir útsýni á syðri gil-
barminn. Við settumst niður flötum beinum, gegnt hvort
öðru, og höfðum veðursorfna og molnaða kletta að bakhjalli.
f fábreytni þessarar klettaskoru komst ég ekki hjá þvi að
veita stúlkunni nánari athygli en ég áður hafði gert, þegar
fundum okkar bar saman, og ég kemst ekki heldur hjá því