Eimreiðin - 01.01.1953, Blaðsíða 57
HELGI VALTÝSSON:
»Dúfurnar mínar“ eru horfnar!*
Ég sakna þeirra á hverjum morgni, um leið og ég lít út um
Sluggann minn. Nú heyri ég aldrei hjal þeirra bráðsnemma á
^iorgnana og langt fram eftir kvöldi, eins og áður fyrr. Það var
eins °g að hlusta á klið hjalandi barns, rödd lífsins sjálfs.
Ég skyggnist um, hvar sem ég verð dúfna var, athuga hópana
a flugi og hvar sem þeir setjast. Síðan loka ég hryggur augunum
Uín hríð. — Þær eru horfnar!
Það er sem lítið ljós hafi slokknað einhvers staðar innra með
111 or- Hugur minn er svo ljósvana á slíkum stundum. — Það er
Sein Htill blómreitur hjarta míns hafi visnað. Ég er fátækari en
áður.
Hve ég sakna ykkar, „dúfurnar mínar“! Og þó átti ég ekki
eina fjöður í ykkar fleygu fegurð! — Hvar fljúgið þið nú í
8ehnanna geimi?
g Hetur það verið, að ykkur hafi verið fargað með köldu blóði?
S man að vísu, að um það var rætt og ritað, að farga þyrfti
n°kkru af dúfum bæjarins, þeim sem enginn vissi eigendur að.
Eu hví þá ekki að farga þeim gömlu og ósjálegu? — Þeim
Sem ^ninnst eftirsjá var í! — Nóg var af þeim — og er enn!
n lofa fegurðinni að lifa!-----
g loka augunum um hríð og syrgi ykkur í hljóði. — Hugur
01111,1 grætur. „Dúfumar mínar“!
er samt ekki „tómthúsmaður“ eða einbúi fremur en áður.
nnur dúfnahjón hafa setzt að í íbúðinni uppundir þakkverk-
lnni. En ég á ekkert í þeim. Þetta eru ekki „dúfurnar mínar“!
i Sbr. smásöguna „Dúfurnar mínar“ í Eimreiðinni 1949.