Eimreiðin - 01.01.1953, Blaðsíða 60

48
AÐRAR DÚFUR
eimreiðiN
Mér virðist steggur þessi harla léleg persóna. Hann hefur
sannarlega ekki grætt á því að losa sig við persónuleikann! En
þó virðist hann hyggja, að með því hafi hann hlotið fyllsta
frelsi og geti því hugsað og hagað sér eins og honum sýnist.
Það er ekki snefill af sönnu stolti og glæsimennsku í fari hans.
Hann hefur hvorki ábyrgðarkennd né sómatilfinningu gagn-
vart ungu konunni sinni! Ég tel, að hann sé durtur og mesti
ruddi, sem alls ekki á þessa ungu ást skilið!
Einn daginn sitja þau bæði í sólbaði á skáþakinu gegnt glugg-
anum mínum. Hún er blíð að vanda, en hann sami durturinn.
Skyndilega og óvænt kemur mislit dúfa svífandi létt og glæsilega
og skákar sér niður hjá þeim. Hún minnir eilítið á „dúfurnar
mínar“ að litarapti, en skortir þó tign og fegurð á við þær. Hún
virðist einmana flugfreyja, ung ekkja eða yngismey á geim-
flugi í leit að lífsflugnaut. — Hún lítur hýrt til durtsins og
nálgast hann kurteislega, en sigurvænleg. Og nú er hann ekki
seintekinn!
Steggurinn réttir úr sér. Hann fettir sig og brettir og fer óðar
á stúfana og stjáklar kringum gestinn með bugti og beygingum.
Hann hneigir sig og reigir. Og óefað segir hann eitthvað á þessa
leið:
„Heilar og sælar, ungfrú góð! Lítið þér bara á mig! — Ég
er svei mér skollans mikill karl, skal ég segja yður! — Kvæntur?
— Hja-a? Bæði já og nei. — Hvað skal segja. — Hún þarna
er alveg að deyja af ástasorgum, — og ég verð því einstöku
sinnum að miskunna mig yfir hana. — En það er svo sem ekki
hin mikla, háfleyga, fiðraða ást okkar á milli, sem kviknar við
fyrstu sýn og flugtak, eldheit og sterk og brennur, brennur eins
og, eins og, — já, þér skiljið eflaust, hvað ég á við, ungfrú góð?
— Jafnvel lífsreyndum dúfustegg verður auðveldlega orðaskort-
ur á slíkum æsihrifni-flugleiðum ástarinnar!11
Þannig rausar hann látlaust. Og sviksemin og tryggðarofin
drjúpa af honum í hverri hreyfingu hans, öllu fasi hans og lát-
bragði. — Bannsettur persónuleysinginn þinn! Þetta er þá þitt
fullkomna frelsi! — Jú, jú! — Og aðkomudúfan þarf eflaust
ekki lengi að bíða né hafa mikið fyrir lífinu, fyrst þú ert ekki
óframfærnari en si sona, rétt frammi fyrir augunum á eigin-
dúfu þinni!