Eimreiðin - 01.01.1953, Blaðsíða 61

EIMREIÐIN
AÐRAR DCJFUR
49
En nú er heimafrúnni nóg boðið. Hún tekur rögg á sig og
visar burt freistingunni fljúgandi. Stutt og laggott, í sem fæst-
j®1 orðrnn. Hún beygir sig niður að henni og hvíslar. En fas
e'nnar og látbragð er ótvírætt. — Síðan tekur hún einkastegg
Slnurn tak og segir honum rækilega til syndanna. — Sá, sem
Un hefði skilið fuglamál! — Mikið hefði mig langað til þess
nLlna! En ég fór nú samt nærri um aðal-efnið.
Nú hefur verið fáförult í nágrenninu um hríð. Steggurinn
Sest örsjaldan, frúin aldrei. Stöku sinnum sezt hann stundarkorn
a þakið og smádottar að vanda. Þó er hann ekki jafn svefnkær
°g aður. Er sem á honum hvíli einhver snefils-agnar-ómyndar-
. yrgoarnefna. Og honum verður örðuhvoru litið upp til íbúðar-
ninar í þakkverkinni. Frúin er því væntanlega þar heima. —
S smám saman rennur upp fyrir mér ofurlítil Saltvíkurtýra,
Sem að lokum verður heill Hornafjarðarmáni:
^á, auðvitað: Frúin liggur á sæng! — Þó það nú væri á þess-
n,n áua árs! Og þá er ekki nema eðlilegt, að durturinn hennar
nm hjá sér einhvern snefil af ábyrgðartilfinningu. -— En ekki
reysti ég honum! — Síður en svo!
~~7 grunur minn rætist furðu fljótt.
lnn fegursta sólskinsdaginn í maílok eða öndverðum júní í
Urtlar situr steggurinn dottandi yfir á skáþakinu og er alls ekki
Pídyftilegur. Hann hefur dregið höfuðið rækilega niðm- á milli
a sér og virðist sofa allfast og áhyggjulaust.
. 1 einu ^emur freistingin háfleyga svífandi á blaklausum
g)um niður yfir hann. Það er sama ungfrúin, sem frúin
a i a dyr fyrir svo sem hálfum mánuði!
^ Un Etast rnn gætilega og með mestu varkámi og þykir nú
^ ra vel í veiði. Hún tifar ófeimin að sofandanum og vekur
aim. Hann rekur upp stór augu og er glaðvakandi í einni
, n‘ ' Og nú er hann ekki lengi að átta sig! Hann er óðara
-1tuskið- — Honum verður ekki einu sinni á að líta upp til
lbuðar sinnar-
var ^aUnsellur durgurinn þinn!“ segi ég gremjulega. — „Þú
fú ebbl svona upprifinn við konuna þína, þegar hún, glöð og
S’ auð Þer alla blíðu sína! — Heyrirðu það! — Nú læturðu
ra vera að svikja hana i tryggðum!“
4