Eimreiðin - 01.01.1953, Blaðsíða 68

56
HOLLENDINGURINN FLJÚGANDI
EIMREIÐIN
í öðru eins veSri. Sjúlfur liafði hann ekki þorað að liafa uppi nokkra
seglpjötlu i verstu liryðjunum.
Martin ritaði í skipsdagbókina á þessa leið:
Að fáeinum mínútum liðnum sáu allir á þilfarinu ókunna skipið
nálgast okkur með eldingarhraða og eins og það ætlaði sér að komast
sem næst okkur, í kallfæri við okkar skip. Skipstjóri, sem var gamall
og reyndur sjómaður, sá þegar, að með þcssari stefnu óbreyttri myndi
verða árekstur af skipinu, og hrópaði hann því aðvörunarorð í lúður
sinn. En á sania augnabliki hvarf ókunna skipið allt í einu sjónum
okkar allra, þar sent við stóðum þarna á öndinni af eftirvæntingu, og
var það gersamlega ósýnilegt á yfirborði hafsins eftir þetta.
Athurð þenna mætti skýra á þá leið, að hér hafi verið um liópsefjan
að ræða, allir um horð hefðu orðið fyrir sjónhverfingum vegna um-
talsins áður um daginn út af sögunum af Hollendingnum fljúgandi. Efa-
gjarnir menn leita alltaf að eðlilegri lausn slikra furðuatvika, sem þetta
er. Ekki verður þó sagt, að þessi lausn sé sennileg.
Því síður á sú lausn við um annan atburð, sem kom fyrir 46 árum
síðar á brezka herskipinu „Baccliante“, en að þeiin alburði urðu vitni
skipshafnir á fleirum en þessu eina. Athurðurinn gerðist árið 1881 og
er skráður í dagbók herskipsins. Skrásetjarinn er ekki með neinar
vangaveltur út af því, hvað'a skip sé um að ræða, því að liann segir
hiklaust, að HoIIendingurinn fljúgandi hafi siglt fram hjá herskipinu
kl. 4 að morgni, og bætir svo við: Við sáum undarlegt rautt ljós og í
miðju þessu ljósi vofuskipið. Dökkrauður bjarmi lék um segl, rár og
reiða hriggskips mikils svo sem tvö hundruð faðma frá okkur. Skipið
sást skýrt og greinilega í þessu Ijósi, þar sem það kom fyrir fulluni
seglum á móti okkur. Varðmaðurinn á „Baccliante“, stýrimaðurinn og
hásetar, á víð og dreif um skipið, sáu allir þessa draugasiglingu sam-
timis. Háseti var sendur fram á til þess að fylgjast með skipinu, en
þegar þangað var komið, var skipið liorfið. Ekkert skip sást neins staðar,
en veður var bjart og heiðríkt þenna morgun. AIls sáu þrettán skip-
verjar á „Baccliante“ skipið og veittu því nákvæma athygli.
En með „Bacchante“ voru í för þenna niorgun tvö önnur herskip,
„Tourmaljne“ og „Cleopatra“, og sáu skipverjar á þeim skipum báðuni
þetta „undarlega, rauða ljós“ á liafinu og sendu fyrirspurnir uni það
til „Baccliante“, livort skipverjar þar Iiefðu ekki séð fyrirburðinn einnig.
Tuttugu og átta árum eftir að þessi atburður gerðist, kom fyrir ein-
kennilegur atburður á enska skipinu „Waratah“, sem fórst á lcið frá
Ástraliu til Englands, árið 1909. Örlög þessa skips eru einhver mesta
ráðgáta, sein sögur fara af í sjóferðaannálum allra alda.
„Waratali“ var á leið frá Ástralíu til London, og meðal farþega á
skipinu var maður að nafni Claude Sawyer.
ASfaranótt 23. júlí 1909, er skipið var búið að vera á ferðinni í
sextán daga, kom atburður fyrir Sawyer, sem varð þess valdandi, að