Eimreiðin - 01.10.1953, Blaðsíða 29

E1MREIÐIN
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA BUXURNAR
265
En þetta er allt saman smámunir, sem þú kannske hlærð að.
finnst það bókstaflega fyndið, eins og þetta hefði staðið í
ævisögu Adams, meðan hann ennþá dvaldi i Paradís. Það er ekki
fyrr en eitthvað hálfum mánuði síðar, að þú uppgötvar á skrif-
stofunni, að það er eitthvað við buxurnar þínar, sem þér er ekki
a,') skapi. Þú kannt alls ekki við þig i þínum eigin buxum, þegar
aðrir aftur á móti, sem ixm koma, velja sér stöðu einmitt á miðju
Sólfi til að sýna, hvað þeim líður vel í símun. Og brotin, sem
falla lóðrétt niður á skóreimar! Þá lýstur eldingunni niður í
*luga þinn, eldingu hinnar hræðilegustu uppgötvunar. Og þér
' erður varnað sjónar og heyrnar um stund. Buxurnar þínar liafa
fíldrei verið pressaSar, síSan þú giftist!
Eg ætla að hlífa þér við því að rekja þessa sögu lengra undir
l'ínu nafni. Ég vildi síður verða til þess að hafa áhrif á framtíð
þína í þessu efni. Vonandi er þér líka farið að renna grun í,
að ég er að segja þér brot úr minni eigin ævisögu.
Datt mér í hug! Þú spyrð eins og allir aðrir, sem sjá hlut-
lna frá einni einustu hlið, hvers vegna ég hafi ekki bara sagt
Vlð konuna mína um kvöldið: — Heyrðu, elskan mín, þú hefðir
líklega ekki tima til að pressa buxurnar mínar í kvöld? Já, en
góði maður. Hvað heldurðu að ég hafi gert? Heldurðu kannske
að ég hafi gengið að henni, elsku konunni minni, og gefið henni
utan undir þegjandi og hljóðalaust? Nei, trúðu mér til. Ég sagði
nákvæmlega þessi sömu orð við hana. Og ég held ég hafi meira
að segja kysst hana um leið. Og eins og Nínu var vandi, þá
^agði hún alla sál sína i kossinn. Sál, taktu eftir því. Ekki líkama
smn. Það eru sumar stúlkur, sem teygja bara fram varirnar af
sálarlegri, en ekki líkamlegri þörf. En það kemur ekki þessu máli
'ið. Hvað heldurðu svo að hún hafi sagt á eftir kossinum?
— Farðu þá úr þeim, góði, svo að ég geti tekið þær núna.
Það voru hennar óbreyttu orð.
Ég horfði á hana rannsakandi augum. En hvað heldurðu að
hafi verið að sjá annað en þessa kvenlegu einbeitni, sem aldrei
S(>r nema einn möguleika af hundrað. Og svo fór ég náttúrlega
Ur buxunum. Þetta var byrjunin. Allt í lagi. Er ekki svo? Ég
haf komið fram vilja mímnn og hún sínum. Ég fæ buxurnar
aftur, glóðheitar undan pressujárninu. Það var þó aðalatriðið.
Má ég aðeins skjóta inn þessari athugasemd? Ég get borðað