Eimreiðin - 01.10.1953, Síða 38

274
Á AUSTURLEIÐUM ENN
eimreiðin
„SómahirSir SeySisfjarSar, sannur vinur Freys og NjarSar;
elskar guS og gróSur jarSar, gott er allt, sem drottinn skóp:
Gamli Bjólfur, brattar hlíSar, blómagrundir, meyjar friSar,
líka œrnar lagSasíSar, lamb, sem eftir móSur hljóp.
SérSu reyniviSu vœna, vorsins nýju skikkju grœna,
urtu brimil aS sér hœna, annast mjúkan, lítinn kóp.“
— Nú var ekki til setu boðið á Seyðisfirði. Bátur beið við
Hánefsstaðaeyri. Vegurinn þangað er illur og naumast talinn
„frambjóðendafær11 síðastliðið vor, enda kveðið:
Liggja pollar í lautum, leiSast mér urSabörS, —
á Hánefshlykkjabrautum hossast viS SeySisfjörS.----
Vélbátnum skilaði vel áfram fram með bröttum hlíðununi-
Blöstu við fossandi lækir, gjár, tröllahlöð og grænir rindai'.
Skólabróðir minn, Trausti Stefánsson, tók á móti bátnum við
„klöppina" í Loðmundarfirði, og bauð mér að Sævarenda. Býr
Trausti þar farsælu búi og liefur byggt gott íbúðarhús. Kona
hans, Margrét Ivarsdóttir, hefur lengi annazt barnakennslu 1
firðinum. Var blómskrúð mikið í stofu þeirra hjóna. Ungnr
sonur var að silungsveiðum í Fjarðarárósi rétt hjá bænum, en
dóttir að mjöltum. — Loðmundarfjörður er stuttur og liggur
opinn við hafátt. Þar er mjög grösugt, en oft snjóþungt á vetrum-
Sandar og sjávarfitjar liggja fyrir botni fjarðarins, en bak við
sandræmuna tekur við hólaþyrping, og síðan allbreitt láglendi,
Bárðarstaðadalur. Er meginhluti dalbotnsins marflatur, blautur
flói, vafinn í grasi, með starartjörnum á stangli. Þar er hm
fágæta keldustör algeng, en víða ber mest á vetrarkvíðastör,
tjarnarstör og mýrastör. Dálítið kjarr vex í dalhlíðunum °S
innan um það mikið af blágresi, reyr og aðalbláberjalyngi. FjöH"
in eru há með skörðum og hnjúkum; gnæfir Gunnhildur ofaU
við Sævarenda og Skúmhöttur norðan Hraundals. Allvíða el
fært um skörðin til nálægra byggðarlaga, t. d. úr Hraundal um
Kækjuskörð til Borgarfjarðar og Skúmhattarskörð til Breiðu-
víkur. —- -—■ —- „Loðmundur gamli nam Loðmundarfjörð. Hann
var rammaukinn mjög og fjölkunnugur. Er hann frétti til önd-
vegissúlna sinna fyrir sunnan land, bar hann á skip öll föug
sín. En er segl var dregið, lagðist hann niður og bað engaU
vera svo djarfan að nefna sig. Er hann liafði skamma hríð legið,
varð gnýr mikill, og sáu menn að skriða mikil hljóp á bse