Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 23

SIGURÐUR NORDAL SJÖTUGUR 255
hann nefndi Líf og dauða. Síðan þessi merkilega stofnun tók
til starfa, hefur enginn átt brýnna erindi að hljóðnemanum
en leikmaðurinn, sem steig í stólinn og ávarpaði áheyrendur
sína 15. febrúar 1940. Þegar ég hugsa til þessa fyriríestra-
Hutnings Sigurðar, koma mér í hug orð guðspjallsins: „Hann
talaði eins og sá, sem valdið hafði.“ Ekki flutti hann þó mál
sitt af neinu offorsi, heldur af hógværð og hjartans lítillæti.
En orð hans voru vermd þeirri sannfæringarglóð, sem fylgdi
þeim á öldum ljósvakans og stráði ósýnilegum ylgeislum allt
t kringum sig. Erindin urðu flestum ógleymanleg, sem á
hlýddu, sérstaklega hið síðasta þeirra, Ferðin, sem aldrei var
larin, enda er hún með fegurstu perlum íslenzkra bókmennta.
Haustið eftir voru svo erindin prentuð, ásamt rækilegum eftir-
'ttála. Þau seldust upp á skömmum tíma og voru aftur gefin
ttt, með öðrum hugleiðingum, nokkrum árum seinna. Sú bók
hefur orðið þeim, er þetta ritar, önnur biblía og skal því
tekin til nokkru nánari athugunar. Að mínum dómi er þetta
eigi aðeins bezta bókin, sem Sigurður Nordal hefur skrifað,
heldur og eitt hið þarfasta rit, sem út hefur verið gefið á
’slenzku í rnarga mannsaldra. Það er leiðarvísir í hinni vand-
Hrðustu og nauðsynlegustu allra lista: listinni að lifa. Snarasti
þátturinn, uppistaðan í bókinni, er trúin á gildi þess fyrir
hamingju mannsins, að hann geri eilíft þroskatakmark að
'eiðarstjörnu sinni. Vaxtarviðleitnin er lífsins sannasta sæla.
hæði þessa heims og annars. Mönnum ber að keppa sífellt við
sjálfa sig, en ekki við aðra, komast hærra í dag en í gær, því
,lð’ svo lengi lærir sem lifir. Þeim, sem af fremsta megni og
hýpstu einlægni búa sig stöðugt undir annað líf, farnast og
hezt í þessum heimi. Þeir njóta unaðssemda hans í ríkustum
'ttæli, þola andstreymið af æðrulausustu þreki. Þessa staðreynd
lelur Nordal líka öruggustu sönnunina fyrir öðru lífi. Mér
hefur dottið í hug, hvort Mozart, boðberi gleðinnar frá söngv-
anna hæðum, hafi ekki haft svipaða lífsskoðun og þar væri
að finna skýringuna á því, hve bjart er yfir öllum hans tón-
'eikum. Ég hef í einhverri bók um Mozart lesið það, að hann
hafi aldrei lagzt til svefns, eftir að hann var korninn á vissan
‘hdur, án þess að hugsa sem svo, að ef til vill yrði sál hans af
'°nurn heimtuð á þeirri nótt, sem í hönd færi. Þannig fylltist