Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 22

94
EIMREIÐIN
lifði í sumrinu. Sjálf jólin gefa henni tilefni til þess, að
rifja upp sumarið:
Þótt dimmt sé núna og daufleg jól
dimrn um brún og skallann,
hugur júní sér þó sól
og sumarbúnað allan.
Júnísólin, hlýja og birta sumarsins, önn þess og athafnir
verða jólagleði hennar og jólahugsun.
Og þegar hún yrkir um sólstöðurnar í Sólskinsþulunni,
einu fegursta og myndrænasta ljóði hennar, þá verður það
leikandi ástarljóð um sólina og morguninn.
SÖGUR OG ÆVINTÝRI.
Ólöf hefur ekki ritað mikið í óbundnu máli, og er það
tjón mikið, því að gædd var hún einstakri frásagnargáfu. Henni
var eins og fyrr getur óblandin ánægja, eða öllu heldur lífs-
nauðsyn, að segja öðrum frá því, sem hreif huga hennar.
Hún vildi bæði fræða, en einkum þó láta aðra fá notið þess,
sem hún sjálf naut. Engum hef ég kynnzt, sem eins kunni
að segja frá. Þegar hún ræddi um áhugamál eða sagði frá
því, sem hafði snortið hana, var eins og öll persónan breytt-
ist. Augun leiftruðu og ljómuðu, það var eins og réttist úr
bognu bakinu, og rómurinn, sem venjulega var veikur, varð
sterkur og hljómmikill, og lék á öllum nótum eftir því sem
frásögnin krafðist til túlkunar efninu. Orðavalið var ekki
ákaflega mikið, en hver setning var hnitmiðuð, og oft féllu
heilar eða hálfar setningar ósjálfrátt í stuðla. Hverri mynd-
inni brá fyrir af annarri, líkt og í viðburðaríkri kvikmynd,
og orð og efni féll saman í órofa heild. Oft hef ég saknað
þess síðar, að ekkert af þessu skyldi vera skrifað niður. En
þótt orðrétt hefði verið ritað, hefði að vísu hið ritaða orð
aldrei orðið nema svipur hjá sjón, þegar svip- og raddbreyt-
ingar vantaði. Og í engu því, sem Ólöf hefur ritað í óbundnu
máli, nær hin munnlega frásagnarlist hennar sér fyllilega á
strik. Bezt gerir hún það, að ég hygg, í bréfum hennar, en
þau skrifaði hún mörg og merk og mjög persónuleg. Væri
áreiðanlega mikill fengur í þeim, og vildi ég mælast til þess