Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 28

100
EIMREIÐIN
sem minni máttar voru, var óvenjumikil, náði það jafnt til
manna og málleysingja. En ef til vill var þó frelsisást hennar
og sjálfstæðiskennd allra ríkasti þátturinn í hinni margþættu
skaphöfn hennar. Lá stundum við, að sú kennd bæri hana
út í öfgar. En á hinn bóginn átti hún til hins síðasta fögnuð
barnsins yfir hverju því, sem fagurt var og gott.
Öld er liðin frá fæðingu Ólafar á Hlöðum. Hann er ekki
stór, reiturinn, sem hún hefur yrkt í aldingarði íslenzkra bók-
mennta, en hann er sérkennilegur, og hún á hann ein. Trúa
mín er það, að margir muni enn um langan aldur njóta ljóða
hennar og hún verði þeim ógleymanleg á líkan hátt og hún
er okkur, sem þekktum hana og nutum samvista hennar.
Akureyri, 9. apríl 1957.
☆
Okkur var tekið með kostum og kynjum, en sagt brátt í óspurðum
fréttum af húsbændum staðarins, að þeir hefðu þungar áhyggjur af þvi,
að tékkóslóvakískir höfundar og skáld semdu vondar bækur. Þeir kváðust
eiga heilar skemmur fullar af prentuðum sósíalrealisma algjörlega óselj-
anlegum, við þær bókmenntir væri ekkert annað að gera en senda þaer
í pappírsmyllurnar....
Björn Þorsteinsson, sagnfrœðingur, i grein, þar sem hann
segir frá heimsókn i Rikisutgáfu fagurra og menntandt
bókmennta i Tékkóslóvakiu.
Hugsanafrelsið er því að mínum dómi skilyrðið fyrir heilbrigðu, gróandi
og þroskandi andlegu lífi. Fyrirskipun um ákveðið efnisval og viðhorf á
annan veginn, en bann á hinn, án tillits til andlegs arfs rithöfund-
anna, uppeldis þeirra, umhverfis í æsku og um leið listrænnar getu "
og ennfremur fjöldasefjun til einhæfs vals á skáldritum til lestrar, vals.
sem miðaðist fyrst og fremst við það efni og þau sjónarmið, sem fraio
kæmu i skáldritunum — væri stórum „forheimskandi" fyrir einstaklinga
og þjóðarheildir og beinlínis feigðarboði sannrar þjóðlegrar menningan
Guðmundur Gíslason Hagalin i „Gróður og sandfok" 1941•