Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 36

108
EIMREIÐIN
hann hinum að koma með sér að dyrum eins dverghússins.
Þar hvarf hann inn í myrkrið, lágur vexti og þyngslalegur.
„Hvað viltu fá?“ var spurt inni í myrkrinu.
„Eina flösku af Dauða.“
„Ekki meira?“
„Ekki núna, kem kannski aftur, ef guð lofar.“
Það var kveikt á litlu ljósi, er bjarmaði á borðkríli, sem
stóð þar undir vegg, aðeins daufa skímu lagði út um kofann.
Velgerðamaðurinn tók upp bókarkompu og spurði eftir nafni
viðskiptamannsins.
„Konráð Arnórsson," svaraði hann.
Hinn skrifaði í bókina.
„Og hefur bókhald, já. Hér er ekki óreglan," sagði Konráð.
„Það veitir ekki af að hafa allt á réttum stað,“ svaraði hinn
og stundi undan þunga sinna ábyrgðarmiklu anna.
Konráð greiddi flöskuna með nær öllum þeim peningum,
sem hann fann í buxnavasa sínum. Annars staðar var víst
óþarfi að leita. Svo ætlaði hann að flýta sér út sömu ieið og
hann kom, en honum var aftrað frá því. Hann var leiddur
gegnum marga rangala, þar til hann komst út í portið á allt
öðrum stað en hann kom inn.
„Þetta er mikill gætnis- og reglumaður."
Konráð fann sér fljótt húsasund, þar sem hann gat fengið
sér fyrsta teyginn úr flöskunni. Svo hélt hann stefnulaust út
á fjölförnustu göturnar.
Það var ekki margt fólk á ferli, og flestir virtust vera að flýta
sér. Hann bar fram hjá lyfjabúðinni, en sneri við og fór inn.
Þar keypti hann sér brennsluspíritus og átti þá eftir þrjár
krónur í vasa sínum. Nú var verið að loka búðum. Hann
minntist þess, að hann þurfti að kaupa sér kerti, því að þetta
var gamlaárskvöld, og þá áttu allir að gleðjast við kertaljós.
Lúkaranum á Haffrúnni veitti ekki að minnsta kosti af einu
kertisskari til uppljómunar. Hann reyndi á tvennar verzlunar-
dyr, en án árangurs. Við þriðju dyrnar, sem einnig voru lok-
aðar, sá hann óljóst einhvern á ferli inni í búðinni. Hann
knúði fastar á. Hann varð að fá kertið, annars yrði ljós him-
insins honum myrkvað á sjálfu gamlaárskvöldi.
Hurðin var opnuð til hálfs. Hann smeygði sér flötum inn