Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 78

150
EIMREIÐIN
þar. Kennslugreinar voru lestur, skrift, reikningur og íslenzka
(réttritun). Aldrei dvaldi Sveinn á Mælifelli, faðir minn
kenndi okkur sjálfur. Sveinn var fádæma hrifinn af músik.
Hann átti lítið orgel. Það var þannig gert, að á því voru 2
afar stór fótþrep, en undir þeim voru belgirnir, sem fram-
leiddu vind þann, er þurfti í hljómborðið. Fór vindurinn
upp fætur orgelsins. Var allmikið erfiði að troða þetta hljóð-
færi, sem ekki var orðið vel loftþétt. Hamaðist Sveinn á þvi,
en hendurnar gengu eftir nótunum af miklum fimleik og list.
Var ótrúlegt, hverjum árangri þessi dæmalausi áhugamaður
náði í leik sínum og söng. Orgelið flutti Sveinn með sér á
léttum sleða, er hann dró oft í fönn og ófærð.
Einu sinni man ég, að hann kom að Mælifelli um hávetur
með orgelið á sleðanum. Bað hann þá um að það fengi að
standa inni, „svo að því yrði ekki kalt“. Þannig komst Sveinn
að orði og hló mikið. Þetta var áður en við eignuðumst orgel,
og var orgelið tekið af sleðanum og flutt inn í baðstofu. Þá
heyrði ég í fyrsta sinn í hljóðfæri. Ég varð bæði hræddur og
undrandi, hugði ég orgelið lifandi skepnu og þorði ekki að
koma nálægt því. Var talsvert sungið það kvöld. Sveinn spil-
aði, söng og tók í nefið. Man ég, að Sveinn sagði, að sitt
orgel væri ekki eins gott og orgelið hans Árna. Það gerði
hnjaskið við flutningana milli bæja. En orgelið vildi Sveinn
hafa hjá sér. Það var lífsgleði hans, hluti af sál hans. — Dag-
inn eftir fór þessi ágæti gestur, eftir að hafa etið morgunverð.
Norðan kólga var með miklu frosti og skafrenningi. Nýr snjór
fauk yfir hjarn og svell. Ég man, að ég horfði á eftir Sveini,
þar sem hann hélt fram eftir undan veðri með sleða sinn. Á
honum var hið dýrasta, er hann átti af jarðnesku góssi. En
í sál þessa ljúfa heiðursmanns brann eilífur eldur, og þar
hljómuðu tónar afar hátt, hafnir yfir frost og hjarn, fátækt
og umkomuleysi. Svo livarf hann út í hríðarkófið, en ég fór
inn, blár af kulda og skjálfandi.
Fólkið, sem ég þekkti í bernsku, var flest fátækt, en glatt
og nægjusamt. Þeir, sem efnaðir voru eða bjargálna, voru
einnig nægjusamir, og sparsemi var þá talin sjálfsögð dyggð-
Gestrisni var almenn og mikil í Skagafirði, þar sem ég þekkti
til. Er gesti bar að garði, var tjaldað því bezta, sem til var