Eimreiðin - 01.07.1959, Qupperneq 23

SliÁlííÍð.
Hagur skáldgyðjunnar á íslandi hefur verið ærinni breyt-
U18'u háður frá upphafi. Stundum hefur hún lifað sem drottn-
lu8' í ríki, frjáls og óháð, búið að sínu, en heimsótt grann-
löndin, þegar henni bauð svo við að horfa, var tekið með
N lrktum og lotningu og auðgaðist að andlegri mennt. Endra
nær var hún eins og heimasæta, feimin og hlédræg, og fæst-
11 vissu, að hún væri til. Því var almennt trúað, að hún svæfi
Uus konar Þyrnirósusvefni öldum saman eða hefði jafnvel
verið brennd inni, eins og Stephan G. kveður um Mjöll dótt-
Ur Snæs konungs. í fyllingu tímans hafi hún svo risið úr
°skunni sem fuglinn Fönix, ung og endurfædd, sér í lagi fyrir
tolra Jónasar Hallgrímssonar.
kúld rök hafa verið færð fyrir því, að þessi tigna dís hvorki
SVaf, né heldur var hún brennd. Hinu verður ekki neitað, að
Se§tir hennar og vald hefðu stundum mátt vera meiri, sjálfs-
traustið ríkara, heilbrigð metnaðargirni frjálsmannlegri. Þótt
'er Ggnuðumst hvert 2,óðsk;ildið öðru frábærara, einkum á
óld, vissu fáir á þeim deili utan þess fámenna hóps, er
hyggði þetta útsker. Þannig stóðu sakir, þegar þúsund árn
kátíðin um minningu íslands byggðar var haldin. Og um
‘l darnótin þar á eftir ltafði þetta ekkert breytzt.
f fornöld hvíldi frægðarljómi yfir Sögueynni. „Þá nefndist
Cl margur til metnaðs og hróss frá Miklagarði til Niðaróss",
eiUs °g Einar kvað Benediktsson. Var það lof ekki sízt helgað
ísle»zkum skáldum, sem kváðu sér hljóðs við konungahirðir
orðurálfunnar, sem þá og síðar voru eins konar menningar-
lruðstöðvar, þar sem hafðar voru hinar mestu mætur á skáld-
sht,p. Hlutu niörg íslenzk hirðskáld fé, hylli og frægð af íþrótt
suini og urðu jafnvel trúnaðarmenn og ráðgjafar konung-
‘lnna. Svo var um Sighvat Þórðarson, er naut hinnar mestu
'|stSældar og trausts feðganna Ólafs Haraldarssonar og Magn-
llsar góða. 1
Síðar hneig þessi gullaldarsól íslenzks skáldskapar í sæ.
J°ðin lifði í minningu fornrar frægðar sagna, sögu og Ijóða,
hé