Eimreiðin - 01.07.1959, Side 36

178
EIMREIÐIN
í Fóstbræðrum og fann barrilminn frá hólmunum, sem út-
flytjendurnir sigldu fram hjá á leiðinni frá Noregi til íslands
og vaxnir voru greni og furu, streyma með sogandi söknuði
í öldurn inn í sál sína.
Svipað og Helgu, má ætla, að Gunnari hafi verið innan
brjósts, þegar hann sigldi út Vopnafjörð í fyrsta sinn til að
þjóna köllun sinni. En líkt og Helga hikaði ekki við að fylgja
unnusta sínum, Leifi, til íslands, svo fylgdi og Gunnar brúði
sinni og hugsjón um lönd og höf án þess að líta nokkru sinni
undan. í þeirri þjónustu sat hann þrjá áratugi handan Is-
lands ála. Ætla má þó, að hverja stund þess tíma liafi við-
horf hans til eyjunnar hvítu verið líkt og Svertings frá Dal,
sem víða fór erlendis og Gunnar leggur í munn þessi orð:
„En hólminn okkar fannst mér vera eina landið, er líft væri
í, eftir að ég á skammri stundu hafði haft of löng kynni af
öðrum þjóðum og löndurn." Svo sem goðasonurinn frá Dal
var einn af gíslum ofjarls þeirra í Noregi, þannig var og
Gunnar útlagi, og það miklu lengur, fyrir tilstuðlan annars
höfðingja: þess er gaf skáldmjöðinn og bað hann að fylgj3
sér. Að öðru leyti var Gunnari og gíslum Ólafs konungs ólíkt
farið. Hvað því viðvék átti hann meira skylt við Þorvald
víðförla. Svo lagði Gunnar Svertingi orð í munn: „Aðspurð-
ur, hvort ég gæti hugsað mér að ílendast meðal Saxa, svaraði
ég því þó neitandi. Að ég innra með mér hafi verið í vafa
nokkrum fáein augnablik — það þori ég ekki fyrir að synja.
En ekki ýkja lengi. Þegar á skyldi herða, gat ég ómögulega
hugsað mér að segja skilið við líf það, sem ég var samgróinn
frá blautu barnsbeini. Til þess hefði ég þurft að gerast ann-
ar maður. Eða að minnsta kosti orðið að leita sjálfs mín á
öðrum og óskyldum vettvangi. Hver er slíks megnugur? . • •
Jú, að vísu! Vinur minn Þorvaldur! Miklum manni eru allh'
vegir færir. Enda hefur guð hans kallað hann og kjörið: Lagt
honum á herðar sérstakt verkefni, er hann ótrauður leystf
af hendi. Leysir af hendi með ódæma skörungsskap." 1 2)
Hér á hvert orð við Gunnar sjálfan: sú ramma taug, sein
1) Hvítikristur, bls. 77.
2) Hvítikristur, bls. 94—95.